Μετενσάρκωση και κοσμική δικαιοσύνη
Ποιος θα πληρώσει το κάρμα του Χίτλερ;
Ένα ακόμα σημαντικότερο
επιχείρημα υπέρ της μετενσάρκωσης είναι ηθικής φύσεως. Σύμφωνα μ' αυτό,
το κάρμα και η μετενσάρκωση παρέχουν τον τέλειο τρόπο να πραγματωθεί η
δικαιοσύνη στον κόσμο μας, ανταμείβοντας ή τιμωρώντας όλες τις πράξεις
και τις σκέψεις ενός ατόμου σε μετέπειτα ζωές.
Θα εκδηλωθούν ως καλά ή άσχημα γεγονότα και συνθήκες με μαθηματική
ακρίβεια έτσι ώστε οτιδήποτε κάνει κανείς θα λάβει δίκαια ανταμοιβή ή
τιμωρία, τόσο σε ποσοτικό όσο και σε ποιοτικό επίπεδο. Αυτό θα μπορούσε
να εξηγήσει όλες τις ανισότητες που βλέπουμε μεταξύ των ανθρώπων, να
εφησυχάσουμε όσους δε μπορούν να καταλάβουν την παρούσα δύσκολη
κατάσταση στην οποία βρίσκονται και επίσης να δώσουμε ελπίδα για μια
επόμενη καλύτερη ζωή. Σύμφωνα με το κάρμα, δεν υπάρχει 'άφεση' για τις
αμαρτίες του παρελθόντος, αλλά μονάχα επισώρευση καρμικού χρέους, που
ακολουθείται από την πληρωμή των συνεπειών σε μετέπειτα ζωές. Ο Swami
Shivananda λέει:
Εάν ο αγνός άνθρωπος που δεν έκανε καμία κακή πράξη υποφέρει σ' αυτήν τη γέννηση, αυτό οφείλεται σε κάποια λανθασμένη πράξη που πιθανόν να έκανε στην προηγούμενη γέννησή του. Θα έχει την ανταμοιβή του στην επόμενή του γέννηση. Εάν ο αμαρτωλός άνθρωπος που κάνει καθημερινά πολλές κακές πράξεις φαίνεται ότι χαίρεται στη γέννησή του, αυτό οφείλεται σε κάποιο καλό κάρμα που θα πρέπει να έχει κάνει στην προηγούμενη γέννησή του. Θα έχει ανταμοιβή στην επόμενή του γέννηση. Θα υποφέρει στην επόμενή του γέννηση. Ο νόμος της ανταμοιβής είναι αμείλικτος και αδυσώπητος. (Swami Shivananda, Practice of Karma Yoga, Divine Life Society, 1985, σελ. 102)Αν και ίσως να φαίνεται ότι ο μηχανισμός του κάρμα και της μετενσάρκωσης είναι ο κατάλληλος τρόπος για να πραγματωθεί η κοινωνική δικαιοσύνη, υπάρχουν δύο βασικές ενστάσεις που αντικρούουν την υπόθεση αυτή:
1). Εφόσον η δυστυχία (ή η ανταμοιβή των καλών πράξεων) μπορεί να βιωθεί μόνο σε προσωπικό επίπεδο (φυσικό και ψυχικό) και ένα ανθρώπινο ον παύει να υπάρχει ως πρόσωπο με τον φυσικό θάνατό του, συνεπάγεται ότι κάποιο άλλο πρόσωπο θα δεχτεί τις συνέπειες που υπαγορεύει το κάρμα στο αποθανόν άτομο. Ο απρόσωπος εαυτός (atman ή purusha) που μετενσαρκώνεται δεν έχει να κάνει με τη δυστυχία. Είναι ένας απλός παρατηρητής της τρέχουσας ψυχονοητικής ζωής. Εάν, στη στιγμή του θανάτου, δεν υπάρχει άλλο εναπομείναν καρμικό χρέος, ο διαχωρισμός του εαυτού από την απατηλή ανάμειξη στον φυσικό και ψυχικό κόσμο είναι πλέον μόνιμος και αυτό αντιστοιχεί στην απελευθέρωση. Εάν όχι, ο εαυτός αναγκάζεται να εισέλθει σε μια νέα απατηλή σύνδεση με την προσωπικότητα μέχρι που όλοι οι καρποί των προηγούμενων ζωών να καταναλωθούν. Ο τρόπος για να πραγματοποιηθεί αυτό είναι η γέννηση ενός νέου ατόμου κάθε φορά που ο εαυτός εισέρχεται σε ένα νέο ανθρώπινο σώμα. Το νέο άτομο θα υποστεί το κάρμα που παρήχθη από τα προηγούμενα άτομα που είχαν τον ίδιο εαυτό. Αυτός ο μηχανισμός της συσσώρευσης του κάρμα από ένα άτομο και των συνεπειών που αποδίδονται σε άλλο είναι κάπως άδικος και αντικρούεται θεμελιωδώς με την ιδέα της πραγμάτωσης της τέλειας δικαιοσύνης. Γι' αυτό οι φυσικές καταστροφές, οι λοιμοί και τα ατυχήματα που επηρεάζουν αθώα άτομα δεν μπορούν να δικαιολογηθούν επειδή έχουν δημιουργηθεί από το κάρμα.
Για τον παραπάνω λόγο, η έκφραση 'ο άνθρωπος θερίζει ότι έχει σπείρει' χρησιμοποιείται λανθασμένα ως τρόπος να εκφραστούν οι ιδέες περί μετενσάρκωσης (για την ακρίβεια, η έκφραση αυτή προέρχεται από την Καινή Διαθήκη, Προς Γαλάτας 6,7, αλλά εκεί έχει διαφορετικό νόημα). Σύμφωνα με το μηχανισμό της μετενσάρκωσης, ένα άτομο σπέρνει και ένα άλλο θερίζει, εφόσον δε μπορούν να διατηρηθούν προσωπικά χαρακτηριστικά από τη μία ενσάρκωση του απρόσωπου εαυτού στην επόμενη. Στον Βουδισμό, όπου η όλη ιδέα ενός εαυτού που μεταναστεύει απορρίπτεται, η ιδέα της σποράς και του θερισμού είναι ακόμα πιο άτοπη. Για παράδειγμα, ας δούμε το παρακάτω κείμενο:
«Εάν συμβαίνει οι καλοί άντρες και οι καλές γυναίκες, που απολαμβάνουν και προσλαμβάνουν την ομιλία αυτή να καταπιέζονται, η κακή τους μοίρα είναι το αναπόφευκτο ανταποδοτικό αποτέλεσμα από αμαρτίες που έκαναν στις προηγούμενες θνητές ζωές τους. Ως αποτέλεσμα των τωρινών τους ατυχιών, η αντενέργεια του παρελθόντος τους θα εξαντληθεί έτσι και θα βρεθούν στη θέση να κατορθώσουν την Ολοκλήρωση της Απαράμιλλης Φώτισης (Diamond Sutra, 16).Αλλά ποιος είναι πραγματικά αυτός που θα βαστάξει τις συνέπειες του παρελθόντος κάποιου; Ή ποιος πραγματικά θα είναι αυτός που θα κατορθώσει τη φώτιση; Πώς θα μπορούσε η διαδικασία αυτή να αποδώσει τέλεια δικαιοσύνη; Τέλεια δικαιοσύνη για ποιον; Για μια απατηλή προσωπικότητα που εξαφανίζεται με τον φυσικό θάνατο;
2). Μια δεύτερη ένσταση αφορά στην ουσιαστική πιθανότητα της εξασφάλισης της απελευθέρωσης από το κάρμα και τη μετενσάρκωση. Κανονικά θεωρείται πως το άτομο που θα εκμηδενίσει τις συνέπειες του κάρμα θα πρέπει να το κάνει αυτή σε ένα πνεύμα εγκαρτέρησης και ταπεινότητας. Αλλά το ιδανικό αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Αντί να υιοθετούν μια παθητική στάση όταν αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της ζωής (τα αποτελέσματα του περασμένου κάρμα), οι άνθρωποι σχεδόν πάντα αντιδρούν με αγανάκτηση κι έτσι επισωρεύουν ένα διαρκώς αυξανόμενο καρμικό χρέος. Η κοινή ανθρώπινη εμπειρία αποδεικνύει ότι το κακό σχεδόν πάντα γεννάει κακό κι έτσι είναι πιο πιθανό κάποιος να συγκεντρώσει νέο κάρμα αντί να ξεφορτωθεί το κάρμα των περασμένων του ζωών. Ως αποτέλεσμα, γεννιέται ένας ολέθριος κύκλος στον οποίο το καρμικό χρέος αυξάνεται με ανέλπιδο ρυθμό. Αυτό συμβαίνει με τους περισσότερους ανθρώπους του πλανήτη μας, καθώς λέγεται ότι οι περισσότεροι από εμάς ζούμε στην άγνοια (avidya). Από τη μια γέννηση στην άλλη, το σύνολο του καρμικού χρέους μεγαλώνει. Φαίνεται λοιπόν ότι η δικαιοσύνη του κάρμα δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει.
Ας δούμε ένα παράδειγμα για να γίνει εμφανές το πώς λειτουργούν οι δύο παραπάνω ενστάσεις στην περίπτωση ενός υπαρκτού προσώπου. Αν πάρουμε την περίπτωση του Χίτλερ τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά. Όλοι οι οπαδοί της μετενσάρκωσης συμφωνούν ότι χρειάζονται πολλές ζωές για να εξαλείφει το καρμικό χρέος που δημιούργησε ο άνθρωπος αυτός. Πέθανε το 1945 και θα έπρεπε να μετενσαρκωθεί ως παιδί για να απολάβει τις συνέπειες των αποτρόπαιων πράξεών του. Οι δύο ενστάσεις διαμορφώνονται λοιπόν ως εξής:
1). Η προσωπικότητα του Χίτλερ έπαυσε να υπάρχει τη στιγμή του φυσικού του θανάτου. Μονάχα ο απρόσωπος εαυτός θα μετενσαρκωθεί, συνοδευμένος με την καρμική του επισώρευση. Ωστόσο, δεν υπάρχει συνέχεια μεταξύ της προσωπικότητας του Χίτλερ και αυτής του ατόμου που θα πρέπει να υποφέρει τις ταλαιπωρίες που προέρχονται από το κάρμα του Χίτλερ. Το νεογέννητο άτομο δε γνωρίζει ότι θα πρέπει να φέρει το κάρμα του Χίτλερ. Μετά από την ανελέητη ζωή και το θάνατο του ατόμου αυτού, άλλα εκατομμύρια μετενσαρκώσεις θα πρέπει να ακολουθήσουν με την ίδια τραγική μοίρα. Το πιο ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι η προσωπικότητα του Χίτλερ, η μοναδική προσωπικότητα που θα όφειλε να υποφέρει σε φυσικό και ψυχικό επίπεδο τις συνέπειες των πράξεών του, διαλύθηκε με τον φυσικό θάνατο, ενώ άλλα πρόσωπα, εντελώς ανήξερα για την κατάσταση αυτή, θα πρέπει να πληρώσουν το δικό του κάρμα.
2). Ως αποτέλεσμα των ταλαιπωριών που θα πρέπει να υποφερθούν από τις νέες μετενσαρκώσεις του Χίτλερ, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα υπάρξουν αγανακτισμένες αντιδράσεις αντί για υποταγή στην κατάσταση αυτή κι έτσι θα επισωρευθεί ακόμα περισσότερο καρμικό χρέος. Κάθε νέα μετενσάρκωση του Χίτλερ γίνεται μια πηγή νεοαποκτηθέντος κάρμα, εκκινώντας μια νέα αλυσίδα από άτομα που θα πρέπει να υπομένουν τις συνέπειες. Ο ίδιος ο Χίτλερ ήταν αυτός που θα έπρεπε να πληρώσει καρμικό χρέος. Όποιος και να υπήρξε στην προηγούμενη ζωή του, έκανε το κάρμα του ακόμα μεγαλύτερο στα χρόνια του Τρίτου Ράιχ. Έτσι, αντί να λύνεται ο γρίφος της κοσμικής δικαιοσύνης, το πρόβλημα αυξάνεται. Ξεκινώντας με ένα μόνο άτομο όπως ο Χίτλερ, φτάνουμε σε έναν τεράστιο αριθμό από άτομα που πληρώνουν το κάρμα του και αποκτούν καινούργιο. Κι αυτός είναι μονάχα μια περίπτωση της ανθρώπινης ιστορίας. Το να επιχειρήσουμε να φανταστούμε τι συμβαίνει σε μεγαλύτερη κλίμακα θα αποκάλυπτε μια καταστροφή που ποτέ δε θα μπορούσε να επιλυθεί.
Έτσι λοιπόν, το κάρμα και η μετενσάρκωση δε μπορούν να παρέχουν πραγματική δικαιοσύνη, σε προσωπικό τουλάχιστον επίπεδο. Η μετενσάρκωση δε μπορεί να λύσει το πρόβλημα του κακού αλλά μονάχα να το ενισχύσει, αφήνοντας ατιμώρητο το πραγματικό κακό. Εάν ισχύει η μετενσάρκωση, ο Χίτλερ ως πρόσωπο ποτέ δε θα τιμωρηθεί για τις πράξεις του γιατί έπαυσε να υπάρχει ως ανθρώπινο πρόσωπο πολύ πριν μπορέσει να τον τιμωρήσει επαρκώς οποιοσδήποτε, είτε αυτό είναι άνθρωπος είτε είναι γεγονός.
Μετάφραση - Απόδοση: Αμαλία Τσακίρη, για το ESOTERICA.gr
Πηγή: Esoterica.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου