Η Καταγωγή του Ιησού Χριστού (7)

Η Καταγωγή του Ιησού Χριστού (7)

Η συνέχεια του κεφαλαίου: «Η Καταγωγή του Ιησού Χριστού» μέσα από το βιβλίο μας: «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός», όπου οι φίλες και οι φίλοι της ιστοσελίδας μας θα διαβάσουν σήμερα για “Το αίνιγμα του Ιησού της Γαλιλαίας” και τι λένε οι ιστορικές πηγές για το αν πράγματι ο Ιησούς ήταν Ιουδαίος ή όχι!..

Το όρος Θαβώρ όπου έγινε η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος!. Βρίσκεται μεταξύ του οροπεδίου της Γαλιλαίας, του ποταμού Ιορδάνη και της Τιβεριάδας λίμνης.

Μια άλλη φωνή επίκρισης της Βίβλου σχετικά με την γενεαλογία του Ιησού, ακούγεται από τον Ν. Κόκκινο, στο βιβλίο: “Το αίνιγμα του Ιησού της Γαλιλαίας”.

Γράφει ο συγγραφέας:

«Αν υπoθέσουμε πως τα ευαγγέλια γράφτηκαν από αυτούς που ονομάζονται, δημιουργείται το ερώτημα, γιατί ο Ματθαίος (μαθητής του Ιησού) γνωρίζει σαν παππού του διδασκάλου (του Ιησού) τον Ιακώβ, ενώ ο Λουκάς (μαθητής του Παύλου) έχει ακούσει για κάποιον Hλί;… Αφήνει ένα μεγάλο κενό στον επίμονο ισχυρισμό πως η Καινή Διαθήκη είναι θεόπνευστη».
Πριν απαντήσουμε σ’ αυτή την απορία του κ. Κόκκινου πρέπει να πούμε τα εξής:
Γνωρίζουμε φυσικά ότι τα ευαγγελικά κείμενα περιέχουν δύο γενεαλογίες του Ματθαίου και του Λουκά. Και στις δύο αυτές γενεαλογικές κλίμακες οι απόγονοι από τον Αβραάμ μέχρι τον Δαβίδ συμβαδίζουν παράλληλα. Όμως στο σημείο τούτο, δηλαδή από τον Δαβίδ και ύστερα, ο ευαγγελιστής Ματθαίος καταλήγει στον Ιησού μέσω του Σολόμωντα, γιου του Δαβίδ, ενώ ο Λουκάς καταλήγει και αυτός στον Ιησού, αλλά μέσω, του άλλου γιου του Δαβίδ, του Ναθάμ. (3/23,31).
Να, λοιπόν, γιατί μια διπλή γενεαλογία ήταν αναγκαία. Η μια του Ματθαίου, για να αποδειχτεί ότι ο Ιησούς δεν ήταν φυσικός γιος του Ιωσήφ, καθώς παραπάνω δείξαμε (εξαιτίας του Χονία) και η δεύτερη ότι ο Ιησούς ήταν γιος της Μαρίας, που στις φλέβες της έρεε βασιλικό αίμα.
Ερχόμαστε τώρα στην απορία του κ. Κόκκινου: Πράγματι ο Ματθαίος γνωρίζει σαν παππού του Ιησού τον Ιακώβ˙ όμως στην γενεαλογία του Λουκά, ο Ηλί δεν είναι ο παππούς του Ιησού από τη μεριά του Ιωσήφ, καθώς συμπεραίνει ο Κόκκινος. Ο Ηλί είναι ο πατέρας της Μαρίας. Καθώς και άλλοτε εξηγήσαμε, ο γενεαλογικός κατάλογος του Ευαγγελιστή Λουκά (3,23) αρχίζει στην πραγματικότητα, με το όνομά του Ηλί και όχι με το όνομά του Ιωσήφ.
Το όνομα «Ιωσήφ» που βρίσκεται πρώτο – πρώτο στην γενεαλογική κλίμακα, πρέπει να θεωρηθεί αποκομμένο από το γενεαλογικό δένδρο του Ιησού, επειδή δεν προηγείται από αυτό το άρθρο «του», που συνοδεύει τα ονόματα όλων των άλλων γεννητόρων στην γενεαλογική κλίμακα του Λουκά: «Και αυτός ο Ιησούς… ων υιός ως ενομίζετο, Ιωσήφ, του Ηλί, του Ματθάν, του Λευΐ…». Η απουσία του άρθρου «του» πριν από το όνομα Ιωσήφ, τοποθετεί το όνομα αυτό στην μία ειδική θέση, έξω από τον επίσημο γενεαλογικό κατάλογο.
Πρέπει, λοιπόν, η παραπάνω φράση του Λουκά για να εκφράσει σωστά το νόημα του Ευαγγελιστή, να διατυπωθεί ως εξής:
«Και αυτός ο Ιησούς… ων υιός (ως ενομίζετο Ιωσήφ) του Ηλί, του Ματθάν, του Λευΐ…» Με άλλα λόγια το «ων υιός» συνδέεται απ’ ευθείας με το όνομα «του Ηλί» που είναι ο πατέρας της Μαρίας. Ας επαναλάβουμε ότι αν ο Λουκάς σκόπευε να αρχίσει από τον Ιωσήφ την γενεαλογική κλίμακα του Ιησού, τότε θα έπρεπε το όνομα «Ιωσήφ» να ακολουθεί το άρθρο «του».
Η φράση «ως ενομίζετο Ιωσήφ» απομονώνει το πρόσωπο του Ιωσήφ από την γενεαλογική σχέση του με τον Ιησού ενώ προβάλλει τον γενεαλογικό δεσμό του Ιησού με τον Ηλί, τον πατέρα της Μαρίας.
Άλλωστε, και στο Ταλμούδ η Μαρία, η μητέρα του Ιησού, ονομάζεται η θυγατέρα του Ηλί (Chagig 77:4). Από πού οι Ιουδαίοι ιστορικοί πήραν αυτή την πληροφορία; Αν την πήραν από το κείμενο που είχε πάρει και ο Λουκάς, αυτό αποδεικνύει ότι εννόησαν τον διαχωρισμό της φράσης του καθώς εμείς. Αν πάλι, πήραν την πληροφορία από την επίσημη παράδοση τους, αυτό σημαίνει ότι ο γενεαλογικός πίνακας που χρησιμοποίησε ο Λουκάς είναι γνήσιος.
Ο Ιωσήφ δεν είναι λοιπόν γιος, αλλά γαμπρός του Ηλί και ο γενεαλογικός κατάλογος του Λουκά δεν είναι τίποτα άλλο παρά το γενεαλογικό δένδρο του Ιησού, μέσω της Μαρίας, στις φλέβες της οποίας έρεε το βασιλικό αίμα του προγόνου της Δαβίδ. Γι’ αυτό άλλωστε, ο Δαβίδ ονομάζεται «πατέρας του Ιησού» «και δώσει αυτώ (στον Ιησού) Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυίδ του πατρός αυτού» (Λουκ. 1,32)
Με άλλα λόγια οι δύο γενεαλογίες εξελίσσονται από τους δύο γιους του Δαβίδ με την διαφορά ότι η γενεαλογία του Σολομώντα ακολουθεί την βασιλική σειρά, ενώ η γενεαλογία του Νάθαν την νομική. Μολονότι ο Νάθαν ήταν ο πρωτότοκος γιος του Δαβίδ, εντούτοις ανέβηκε στον θρόνο ο νεότερος ( ο Σολομώντας). Η καταγωγή του πρωτότοκου Νάθαν καταλήγει στην Παρθένο Μαρία˙ ενώ του Σολομώντα στον Ιωσήφ. Ο Ματθαίος δεν λέει ότι ο Ιωσήφ εγέννησε τον Ιησούν, αλλά ότι «ήταν ο σύζυγος της Μαρίας από την οποία γεννήθηκε ο Ιησούς»…».

ΗΤΑΝ ΙΟΥΔΑΙΟΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ;

Ο αείμνηστος Καθηγητής της Θεολογίας και Φιλολογίας ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΜΙΧ. ΣΤΡΟΥΜΠΟΥΛΗΣ εις το έργο του: «Εν αρχή ην ο Λόγος ή περί Δημιουργίας και περί Υπάρξεως» (Πειραιάς 1990) εις την σελίδα 13, αναφερόμενος εις το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, γράφει μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Ο Ιωάννης, και εδώ πραγματικά ανιχνεύεται αυτό που ονομάζεται έμπνευση, και δη θεία έμπνευση, θέλησε εξ αρχής να κάμει εντελώς μίαν άλλη τοποθέτηση. Δεν άρχισε στηριζόμενος στο καθιερωμένο κύρος των Προφητών, της Παλαιάς Διαθήκης γενικότερα, οπωσδήποτε προοριζόμενο κυρίως για τους συμπατριώτες του. Άρχισε από τη δημιουργία του κόσμου. Έκαμε θεολογία. Δεν επονομάστηκε αναιτιολόγητα Θεολόγος, Συνέδεσε τον Ιησού τον Υιό της Μαρίας, ευθέως με τον δημιουργό του σύμπαντος. Χωρίς ιουδαϊκές γενεαλογίες ο Ιησούς δεν ήταν «Ιουδαίος». Ήταν παγκόσμιος. Σκέψη καθαρά ελληνική. Και παγκόσμια…».
Όπως παρατηρεί ο καλόπιστος αναγνώστης, ο αείμνηστος Δαμιανός Στρουμπούλης όχι μόνο «ρίχνει το σπέρμα της αμφιβολίας» περί καταγωγής του Ιησού Χριστού, αλλά βάζει και εισαγωγικά εις τον όρον «Ιουδαίος». Τον θεωρεί άνθρωπον ελληνικής σκέψεως και όχι μόνο.

ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΑΛΕΞ. Χ. ΔΡΕΜΠΕΛΑΣ

Εις ένα βιβλίο που εκυκλοφόρησε ο ΑΛΕΞ . Χ. ΔΡΕΜΠΕΛΑΣ, Ταξίαρχος Χωροφυλακής ε.α. υπό τον τίτλον: «ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ», εις την σελίδαν 407, μεταξύ άλλων, θα διαβάσωμεν και τα εξής συγκλονιστικά στοιχειά περί της καταγωγής του Ιησού. (Χάριν δημοσιογραφικής δεοντολογίας διατηρούμεν ως έχει το γλωσσικό του ύφος):38

« Ο Χριστός ανθρωπολογικώς ήτο Γαλιλαίος, μη ανήκων εις τινα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ. Θρησκευτικώς ήτο Ισραηλίτης, διότι οι Εβραίοι δια σφαγής και τρομοκρατίας εξισραηλίτισαν το πλείστον των ελληνικών οικογενειών Γαλιλαίας και πέριξ αυτής, ένθα και η Δεκάπολις, αι δέκα πέριξ Ιορδάνου ελληνικαί πόλεις. Ως γνωστόν, εις Παλαιστίνην, εβασίλευσαν εις χρόνους Χριστού, Έλληνες απόγονοι Αντιπάτρου, Ηρώδης ο Μεγάλος, διατάξας σφαγήν νηπίων αρρένων τέκνων της Βηθλεέμ και οι υιοί του Αρχέλαος, βασιλεύς Ιουδαίας, Φίλιππος και Ηρώδης Αντύπας, τετράρχης Γαλιλαίας και Περαίας, όστις τελευταίος συνέζη μετά της Ηρωδιάδος, μητρός Σαλώμης και συζύγου Φιλίππου, αποκεφαλίσας προς χάριν των και ένεκα δοθέντος όρκου, τον Ιωάννην Βαπτιστήν. Οι Ηρωδιανοί, οπαδοί Αντύπα, ετάχθησαν κατά την σταύρωσιν του Χριστού παρά το πλευρόν των Φαρισαίων και πολλά εγκλήματα διέπραξαν υποκινήσει τελευταίων, όταν δε διαπίστωσαν την εβραϊκήν πανουργίαν, ιδία ο Αγρίππας Β΄, δισέγγονος Ηρώδου Μεγάλου, επολέμησαν κατά την ιουδαϊκήν επανάστασιν παρά το πλευρόν των Ρωμαίων και κατά των ομοθρήσκων των Ιουδαίων. Έλλην, εκ μητρός Ιουδαίας, ήτο ο εκ Λυκαονίας συνεργάτης του Αποστόλου Παύλου, Τιμόθεος, δι’ ον και μόνον ο Απόστολος εδέχθη να υποβληθή εις περιτομήν προς ευχερεστέραν απήχησιν της διδασκαλίας του εις Ιουδαίους. Πέραν της υστεροβουλίας Εβραίων και εξισραηλιτισμένων Ελλήνων, να εμπλέξουν τον Πόντιον Πιλάτον, οι Άννας και Καϊάφας απέφευγον να δικάσουν τον Χριστόν μη όντα φυλετικώς Ιουδαίον και η εκτέλεσις της ποινής έγινε κατά ρωμαϊκόν τρόπον, σταυρικόν θάνατον και ουχί εβραϊκόν, λιθοβολισμόν, ως του πρωτομάρτυρος Στεφάνου ή ελληνικόν δια δηλητηρίου. Επί του σταυρού εγράφησαν αρχικά τριών γλωσσών, εβραϊκής ως υποδηλούσης θρήσκευμα, ελληνικής υποδηλούσης καταγωγήν, αναγνωριζόμενην υπό εβραϊκής αριστοκρατίας και ρωμαϊκής ηγεμονίας, ρωμαϊκής υποδηλούσης υπηκοότητα…»

Και πιο κάτω:

«Η δίκη του Χριστού συνεκλόνισε την Ρώμην και τον αυτοκράτορα Τιβέριον Ιούλιον Καίσαρα, όστις είχε ζητήσει και επληροφορήθη από τον προηγούμενον διοικητήν Ιουδαίας Πούβλιον Λεόντουλον περί Χριστού και μετά την σταύρωσιν του Χριστού ηξίωσεν από τον Πόντιον Πιλάτον έκθεσιν περί των γεγονότων. Αμφότεραι, αι επιστολαί των ειδωλολατρών κυβερνητών, πιστοποιούν τα ιστορικά γεγονότα του Ιερού Ευαγγελίου και την εβραϊκήν μοχθηρίαν, την εξέγερσιν του όχλου υπ’ «εκείνων των φθονούντων» και τον εξαναγκασμόν του Πιλάτου προς σταύρωσιν του Χριστού. Ως πληροφορεί ο Λατίνος ιστορικός Τάκιτος, η αντίδρασις του πάσχοντος τότε εκ καταθλίψεως και μελαγχολίας αυτοκράτορος Τιβερίου, υπήρξε μεγάλη. Απέστειλεν εκ Ρώμης δισχιλίους στρατιώτας υπό τον πρωτοκούρσον Ραχαάβ, οίτινες συνέλαβον Πιλάτον, Άνναν και Καϊάφαν και πρώτους των Ιουδαίων και οδηγούν αλυσοδέτους εις Ρώμην, αφού προηγουμένως λοιπούς Ιουδαίους «τους μεν άνδρας ξίφει απέκτειναν, τας δε γυναίκας αυτών τα έθνη εκπόρνευσαν». Διερχόμενοι εκ Κρήτης, ο Καϊάφας απέθανε και ως το σώμα του ενταφιάσθη η κρητική γη το εξεπήδησεν έξω του τάφου. Ο Καίσαρ, τον μεν Άνναν πενθερόν Καϊάφα, διέταξε και γυμνόν έβαλαν εις δέρμα νεαρού βοός και έρριψαν εις ήλιον, ώστε τούτο να ξηρανθή και περισφίγξη αυτόν βιαίως και να εξέλθουν τα εντόσθιά του, τον δε Πιλάτο διέταξε να βάλουν εις τινα πύργον έξω της Ρώμης, «ον ηβούλετο αποκτείναι ο Καίσαρ ιδίαις χερσίν». Και ο Ιουδαίος στρατηγός κατά την καταστροφήν της Ρώμης, υπό Ρωμαίου Τίτου, ιστορικός και ελληνιστής Φλάβιος Ιώσηπος, αιχμαλωτισθείς και μετέπειτα χαρισθείσης της ζωής του, νυμφευθείς τρίτην γυναίκα Ισραηλίτιδα εκ Κρήτης και εκεί συγγράψας πλείστον της πολυτόμου ιουδαϊκής αρχαιολογίας του, συμπληροί και παρέχει πληροφορίας επί των πραγμάτων της εποχής…»

 http://www.sakketosaggelos.gr/