Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός (Παράρτημα 1)

Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός (Παράρτημα 1)

Διαβάστε σήμερα το πρώτο άρθρο του Παραρτήματος του βιβλίου μας: «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός» με τίτλο: «Ο Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός». Ενός Ελληνισμού, που αισθάνθηκε ότι «αναπνέει» με ένα πνεύμονα και γι’ αυτό, στην πορεία του χρόνου, αναγκάσθηκε να δεχθεί το «οξυγόνο» της Διδασκαλίας του Χριστού, που έδωσε κι άλλο πνεύμονα, νέα πνοή στην ζωή του, νέα ώθηση, νέα πυγμή!..

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Ο ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Πώς και γιατί συμπορεύθηκαν στην αιωνιότητα τα δύο αυτά στοιχεία του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας όπως ακριβώς ο πατέρας με το παιδί, για να θυμίζουν στους ανθρώπους την μεγάλη και θεία αποστολή τους στη Γη!…

«Το γένος, βουλιαγμένο μες στον αιώνα,
να λυτρωθεί μονάχο του μπορεί,
Μα να ξυπνήσει πρέπει η πλέρια Μνήμη,
βαθιά του, αδάμαστη και τρομερή!»

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Μέσα από ένα στίχο του μεγάλου Έλληνος ποιητού και στοχαστού, την «Σίβυλλα» του Άγγελου Σικελιανού, θα ήθελα να ξεκινήσω αυτό το άρθρο, που αποτελεί και εισαγωγή σε ένα κεφάλαιο υπό τον τίτλον: «Ο Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός», το οποίο θα εμπλουτίση το έργο μας «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός – Χριστιανισμός», που σύντομα θα επανεκδοθή χάριν και μόνον των χιλιάδων φίλων και αναγνωστών αυτής της στήλης, της τηλεοπτικής εκπομπής και των βιβλίων μας. Είναι ο ποιητής ο οποίος, αντικρύζοντας, με τα μάτια της ψυχής του, τους μουσικούς του Απόλλωνος και του Διονύσου, νομίζει πως προανακρούουνε σύντομα και, ξάφνου, ως από μια φωνή και μια ψυχή, υψώνεται Όρθιος ο «γύραθε λαός», που όσο θα υπάρχη ζώσα ελληνική ψυχή σ’ αυτόν τον ταλαίπωρο πλανήτη, θα διασαλπίζη το μεγάλο μήνυμα:

«Κανείς δεν θα ξεφύγει τη γενιά του!
το βάρος της θα σηκώσει (1) ως την στιγμή
που, βγαίνοντας από την λησμονιά του
στο φως που πια δε στέκουν δισταγμοί,
της ζωής θα να ντυθεί την πανοπλία
και, μ’ ακέριο τον άγιο σκελετό
των περασμένων, θα στηθεί στη γη του
με το κεφάλι αλύγιστο κι ορτό!»… (2).

ΔΕΝ είναι τυχαία τα παραπάνω λόγια. Λόγια προφητικά. Λόγια γεμάτα αλήθεια. Λόγια που αποδεικνύουν την δυναμική του Ελληνισμού μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Ενός Ελληνισμού, που αισθάνθηκε ότι «αναπνέει» με ένα πνεύμονα και γι’ αυτό, στην πορεία του χρόνου, αναγκάσθηκε να δεχθή το «οξυγόνο» της Διδασκαλίας του Χριστού, που έδωσε κι άλλο πνευμόνι, νέα πνοή στην ζωή του, νέα ώθηση, νέα πυγμή. Διδασκαλία πού ήταν όμοια κι απαράλλαχτη μ’ αυτά που για αιώνες μιλούσε μέσα από το στόμα ενός Σωκράτη, ενός Πλάτωνα, ενός Αριστοτέλη. Αυτός και ο λόγος που ενστερνίσθηκε τα διδάγματά Του και στην συνέχεια πορεύτηκε μ’ αυτά. Ακλόνητα. Απαρασάλευτα. Σταθερά.

ΤΟ ΚΕΝΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!

ΧΩΡΙΣ αμφιβολία ο Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός με τον ερχομό του σ’ αυτόν τον ταλαίπωρο πλανήτη, δεν σηματοδότησε μία ακόμη πολιτισμική ύπαρξη στη γη. Δεν προσέθεσε άλλη μία πολιτισμική πραγματικότητα στην υδρόγειο, αλλά μία άλλη πολιτισμική δυναμική βασισμένη στα νάματα του Ελληνικού Ιδεώδους και της Χριστιανικής Αγάπης. Στα αρχαία ελληνικά κείμενα και στην χριστιανική διδασκαλία. Γιατί, κακά τα ψέματα, το προσωπικό συμπέρασμα του γράφοντος, ύστερα από τόσες και τόσες μελέτες, είναι το γεγονός ότι οι Αρχαίοι Έλληνες εμίλησαν για όσα περιέχει το κεφάλι και ο Χριστός για όσα υπάρχουν στην καρδιά!
Υπήρχε, λοιπόν, ένα κενό στους αρχαίους Έλληνες. Ένα κενό πού ήρθε να καλύψη ο Ιησούς Χριστός. Κι αυτό το κενό δεν ήταν άλλο, παρά η Διδασκαλία της Αγάπης! Η Διδασκαλία της Καρδιάς! «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους» (Ιω. 13, 34). Και πιο κάτω μέσα σε δώδεκα λέξεις όλη η φιλοσοφία του Κυρίου: «Αύτη εστίν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς» (Ιω. 15, 12).

ΤΙΘΕΤΑΙ, βεβαίως, το ερώτημα: «Είναι ποτέ δυνατόν οι αρχαίοι Έλληνες να μην έχουν μιλήσει ποτέ για αγάπη; Και αν η απάντησις είναι «όχι», τότε τι νόημα έχουν οι μύθοι περί Δάμωνος και Φιντίου, περί Αχιλλέως και Πατρόκλου, περί αδελφικής φιλίας, συντροφικότητος, αφοσιώσεως, στοργής, συμπαθείας και τόσων άλλων όρων που πηγάζουν από την ίδια πηγή ζωής, την πηγή της αγάπης;».
Θα ήταν ανιστόρητο, αν όχι βλάσφημο, να λέγαμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν μίλησαν για αγάπη. Άλλο, όμως, να μιλάς για αγάπη ( 3) και άλλο να κάνης κοσμοθεωρία την αγάπη, όπως την έκανε ο Θεάνθρωπος στους ανθρώπους! Και υπ’ αυτήν την έννοια ο Χριστός ήλθε και κάλυψε το μεγάλο κενό που υπήρχε στην αρχαιοελληνική κοσμοθεωρία και αντίληψη, μιας και οι πρόγονοί μας, πολλοί εξ αυτών υλιστές όντας, δεν έδιδαν προσοχή μονάχα στα «χτυπήματα» της καρδιάς, αλλά και στα «στριφογυρίσματα» της σκέψης, αφού, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος: «΄Έλληνες σοφία ζητούσι» (Α΄ Κορ. 1, 22).
Ιδού, λοιπόν, γιατί ο Χριστιανισμός ήλθε σαν συμπλήρωμα στην σκέψη των Ελλήνων, που τον εχρησιμοποίησαν πλέον ως κινητήριο μοχλό για την επιβίωσή τους μέσα στο χρόνο, μιας και, όπως είναι γνωστόν, τον καιρό που ο Χριστός εδίδασκε στη γη, οι πρόγονοί μας, κατακτηθέντες υπό των Ρωμαίων, ζούσαν με τις αναμνήσεις του παρελθόντος και οι ίδιοι είχαν περιέλθει στην παρακμή, την διαφθορά και την εξαθλίωση – σημάδια δηλαδή μιας επερχόμενης και οριστικής εξαφανίσεώς των από προσώπου γης!

Ο ΠΕΡΙΟΥΣΙΟΣ ΛΑΟΣ

Ευτυχώς, λοιπόν, που ήλθε ο Χριστός στη γη, εδίδαξε στους ανθρώπους την αγάπη, ελάτρεψε όσα κανένας άλλος τους Έλληνες, ευλόγησε την γλώσσα τους, ώστε να διαδοθή το Ευαγγέλιο στα πέρατα του κόσμου γραμμένο στην ελληνική γλώσσα, ο ίδιος μιλούσε και έγραφε ελληνικά, ενώ δεν θα διστάση κάποια στιγμή, ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, να διακηρύξη προς τους Ιουδαίους ότι «αρθήσεται αφ’ ημών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής» (Ματθ. 21,43).
Εις ερώτησιν δε που υπέβαλε ο γράφων στον Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου κ Λουκά Φίλη, ποιο έθνος εννοούσε ο Κύριος, με την παραπάνω φράση, ο πανεπιστημιακός αυτός δάσκαλος ήταν κατηγορηματικός: «Το Ελληνικόν Έθνος, κύριε Σακκέτο! Αυτό το έθνος ήτο ο περιούσιος λαός για τον οποίον εμίλησε ο Χριστός μας ! » (4).

ΔΡΟΜΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

Ιδού, λοιπόν, γιατί ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός ακολούθησαν μέσα στον χρόνο παράλληλους δρόμους, μιας και ο ένας χρειαζόταν την βοήθεια του άλλου. Είναι οι ράγες της αυτής σιδηροδρομικής γραμμής, που πάνω τους κινείται το όχημα του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού βαδίζοντας προς την αιωνιότητα και μέχρι το τέλος της ιστορίας του ανθρώπου, εάν υπάρξη ποτέ αυτό το τέλος, αφού ο άνθρωπος είναι αθάνατος, για να θυμηθούμε και λίγο τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Μεταλληνό σε μία από τις πολλές τηλεοπτικές συζητήσεις του με τον γράφοντα !
Ο Χριστιανισμός , παρά τα όσα του καταμαρτυρούνται, έσωσε κυριολεκτικά τον Ελληνισμό από την εξαφάνιση, εγκολπούμενος την φιλοσοφία και τον πολιτισμό του, ενώ ο Ελληνισμός, δανείζοντας στον Χριστιανισμό την γλώσσα και την φιλοσοφία του, του έδωσε φτερά για να πετάξη σε όλη την γη!
Ένα μονάχα παράδειγμα: Όταν οι ιεραπόστολοι έφθαναν στα βάθη της Ανατολής για να διαδώσουν τον Χριστιανισμό, στην προσπάθειά τους να πείσουν τους διδασκομένους περί της αθανασίας της ψυχής, εχρησιμοποιούσαν αριστοτελικά και όχι, βεβαίως, βιβλικά επιχειρήματα, μιας και όπως είναι γνωστόν, η Βίβλος δεν αναλύει πουθενά το θέμα περί αθανασίας της ψυχής, όπως για παράδειγμα το αναπτύσσει ο Πλάτων στο έργο του «Φαίδρος».

ΑΓΝΩΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΑΧΑΡΙΣΤΟΙ

Δεν θα ήταν, επομένως, υπερβολικό να χαρακτηρίσουμε αγνώμονες και αχάριστους ορισμένους από τους σημερινούς Έλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς που βάλλουν κατά τους Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος, όσον και ορισμένους σημερινούς «Αρχαιολάτρες» που στηλιτεύουν τον Χριστιανισμό, την στιγμή κατά την οποίαν, θεία βουλήσει, τα δύο αυτά πολιτισμικά μεγέθη διεσπάρησαν στη γη για να σώσουν κυριολεκτικά τον άνθρωπο από την βαρβαρότητα, όσο κι αν οι πάσης φύσεως εξουσιαστές «λαβώνουν» συνεχώς τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία, μη αναγνωρίζοντες το γεγονός ότι τα δύο αυτά πολιτισμικά μεγέθη απετέλεσαν τον κινητήριο μοχλό για την επιβίωση του ανθρώπου σε πολλές κοινωνίες – ευρωπαϊκές και μη.
Η ομηρική σκέψη σε ένα πλήθος περιπτώσεως συναντάει την χριστιανική σκέψη και η σωκρατική αντίληψη ακουμπά την θεολογική σοφία. Χωρίς Σωκράτη δεν θα υπήρχε ο Πλάτων ή ο Αριστοτέλης και χωρίς αυτούς δεν θα είχε διαδοθεί ο Χριστιανισμός, όχι μόνον μέσω των Αποστόλων, αλλά και μέσω των Πατέρων της Εκκλησίας που εγνώριζαν καλύτερα από εμάς τους Αρχαίους Ελληνες Φιλοσόφους που εγνώριζαν πολύ καλύτερα από ορισμένους «ειδήμονες» πώς να διδάσκουν και να ερμηνεύουν τους αρχαίους Έλληνες κλασικούς.
Αυτός και ο λόγος που μέσα στο ειδικό και εν πολλοίς εικονογραφημένο Παράρτημα του επανεκδοθέντος βιβλίου μας «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός –Χριστιανισμός» καταχωρίζω, πέραν του παρόντος εισαγωγικού σημειώματος, και επτά βαρυσήμαντα κείμενα, ώστε ο αναγνώστης να έχη την δυνατότητα να κάνη τις όποιες ασφαλείς συμπερασματικές του κρίσεις, που έρχονται ως επιβεβαίωση των όσων κατά καιρούς έχουμε γράψει σε παλαιότερα άρθρα μας ή μέσα στο βιβλίο αυτό.
Βεβαίως, σ’ ένα παρόμοιο Παράρτημα δεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι Βιογραφίες των Ευαγγελιστών μας , έτσι όπως τις κατέγραψε ο αείμνηστος πανεπιστημιακός μας δάσκαλος και μεγάλος ερμηνευτής της Αγίας Γραφής Παναγιώτης Ν. Τρεμπέλας
Έτσι, λοιπόν, θα έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε τα παρακάτω κείμενα:
1) Μεγάλου Βασιλείου: «Ομιλία προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων».
2) Αγίου Νεκταρίου: «Περί της Ελληνικής φιλοσοφίας ως προπαιδείας εις τον Χριστιανισμόν».
3) Eρνέστ Ρενάρ: «Τα πρώτα βήματα του Ιησού στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας»
4) Λουκά Χαρ. Φίλη: «Η παιδεία του Ιησού Χριστού»
5) Δημητρίου Δ. Μούκανου: «Ελληνισμός και Χριστιανισμός»
6) Θεοχάρους Μιχ. Προβατάκη: «Παραστάσεις αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων και Εθνικών Προφητών σε Ναούς και Μοναστήρια της Ορθόδοξης Ανατολής: Τέχνη και Συμβολισμός».
7) Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, Εγκύκλιος 2756 / 21 Ιανουαρίου 2003, «Περί των Ιερών Εικόνων».

ΕΙΜΑΙ βέβαιος ότι με την ανάγνωσιν των παραπάνω κειμένων του Ειδικού Παραρτήματος του βιβλίου μας «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός – Χριστιανισμός», ο αναγνώστης και η αναγνώστρια θα έχουν πλέον στην διάθεσή τους τα πλέον πειστικά επιχειρήματα και τις πλέον ακλόνητες αποδείξεις προς ενίσχυσιν των ιδικών τους πεποιθήσεων και αντιλήψεων περί θεμάτων Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού.
Ο Θεός μαζί μας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1) Σκώσει (=σηκώσει). Η λέξις γράφεται έτσι χάριν ποιητικής αδείας
2) «Σίβυλλα», απόσπασμα, 1630-1640.
3) Είναι απορίας άξιον πώς στην αρχαία ελληνική γραμματεία ο όρος «αγάπη» δεν συναντάται πουθενά, παρά μονάχα ως ρήμα «αγαπώ». Για το θέμα αυτό είχαμε κάνει ειδικό άρθρο παλαιότερα στην εφημερίδα «Νέοι Άνθρωποι» μετά από συζήτηση με τον γνωστό Έλληνα θεολόγο κ Νίκο Σωτηρόπουλο, όπου, παρά ταύτα, ανευρέθη κείμενο που αποδίδεται στον Σωκράτη και περιλαμβάνει τον όρο «αγάπη».
4) «Το Ντοκουμέντο της Εβδομάδος», Τηλετώρα, 23 Απριλίου 2000

 http://www.sakketosaggelos.gr/