Υπνωτιστικές αναδρομές: κι άλλες ενστάσεις
Μια άλλη πιθανή εξήγηση
που θα μπορούσε να ανατρέψει την αλήθεια των ανακλήσεων προηγούμενων
ζωών είναι η επίδραση του υπνωτιστή του οποίου οι υποβολές είναι
απολύτως απαραίτητες για την ύπνωση. Ο άλλος απαραίτητος παράγοντας
είναι η δεκτικότητα του ασθενή στις υποβολές του υπνωτιστή.
Αν και οι δύο αυτοί παράγοντες καθορίζουν την επιτυχία της ύπνωσης
όταν χρησιμοποιείται για ψυχιατρικού τύπου θεραπεία, όταν κανείς
περιμένει να πάρει πληροφορίες από υποτιθέμενες προηγούμενες ζωές, η
δύναμη υποβολής του υπνωτιστή γίνεται ένα σημαντικό εμπόδιο για την
απόκτηση αληθινών πληροφοριών καθώς μπορεί να επηρεάσει την ιστορία του
υπνωτιστικού υποκειμένου. Ο Ian Stevenson δηλώνει:
«Κατά την εμπειρία μου, σχεδόν όλες οι αποκαλούμενες προηγούμενες προσωπικότητες που ανακλήθηκαν μέσω υπνωτισμού είναι εντελώς φανταστικές και είναι αποτέλεσμα της προθυμίας του ασθενή να υπακούσει στις υποβολές του υπνωτιστή. Δεν είναι μυστικό ότι όλοι μας είμαστε έντονα επιρρεπείς στην υποβολή όταν βρισκόμαστε κάτω από ύπνωση. Αυτού του είδους η έρευνα μπορεί πραγματικά να αποβεί επικίνδυνη. Κάποιοι άνθρωποι έχουν φοβηθεί τρομακτικά από τις υποτιθέμενες αναμνήσεις τους και σε άλλες περιπτώσεις η προηγούμενη προσωπικότητα που ζωντάνεψε μπορεί να αρνείται να φύγει για πολύ καιρό.» (Περιοδικό Omni 10(4):76, 1988)Κάτω από ύπνωση το υποκείμενο είναι έτοιμο να δεχθεί κάθε είδος διαστρέβλωση καθώς η πραγματικότητά του διαμορφώνεται βάσει των πεποιθήσεων του υπνωτιστή. Εφόσον στις περισσότερες των περιπτώσεων οι υπνωτιστές που κάνουν τις αναδρομές περιμένουν να επιβεβαιωθεί η θεωρία της μετενσάρκωσης, τουλάχιστον υποσυνείδητα, μπορούν, μαζί με λεκτικές υποβολές που περιλαμβάνουν χαλάρωση και άλλες φάσεις παλινδρόμησης, να μεταφέρουν τις προσωπικές τους πεποιθήσεις που κρύβονται στις προηγούμενες ζωές και στα σενάρια αυτού του είδους. Σε πολλές περιπτώσεις είναι εύκολο να διακρίνει κανείς τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των υπνωτιστών στις ιστορίες που αφηγούνται οι ασθενείς τους.
Το ρίσκο της επινόησης εντελώς φανταστικών σεναρίων μέσω της ύπνωσης δε μπορεί να αγνοηθεί. Έχει πραγματικά γίνει πολλές φορές. Έχουν αναφερθεί πολλές περιπτώσεις από γυναίκες που πήγαν για υπνωτική θεραπεία για καθημερινά τους προβλήματα και κατά τη διάρκεια της θεραπείας 'ανακάλυψαν' περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης από γονείς κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας που αποδείχθηκαν ότι ήταν λανθασμένα. Ο Sigmund Freud εγκατέλειψε την ύπνωση ως θεραπευτική μέθοδο όταν ανακάλυψε τόσες πολλές περιπτώσεις λανθασμένων αναμνήσεων. Ακόμα περισσότερο, παρατηρήθηκε ότι οι αναμνήσεις που 'ανακαλύφθηκαν' κάτω από ύπνωση μπορούν να αντικαταστήσουν τις πραγματικές μετά το πέρας της υπνωτικής συνεδρίας και να διαστρεβλώσουν εντελώς την προσωπική ζωή του ατόμου. Αυτό αποκαλείται σύνδρομο λανθασμένων αναμνήσεων. Τα δικαστήρια γνωρίζουν τους κινδύνους αυτούς και συνήθως δεν δέχονται μαρτυρίες που έχουν παραχθεί κάτω από συνθήκες ύπνωσης ή από μάρτυρες που είχαν προηγουμένως υπνωτιστεί. Όπως κάποιες υποτιθέμενες σεξουαλικές κακοποιήσεις στην παιδική ηλικία που αποκαλύφθηκαν μέσω ύπνωσης αποδείχθηκε ότι ήταν λανθασμένες, οι προηγούμενες ζωές μπορεί να είναι ψεύτικά σενάρια.
Ένας άλλος παράγοντας που μπορεί να επηρεάζει τα αποτελέσματα των αναδρομών σε προηγούμενες ζωές είναι η προετοιμασία που δέχεται ο ασθενής πριν από την ύπνωση. Συνήθως ενημερώνεται για το σκοπό της, κάτι που τον βάζει σε μια κατάσταση προσμονής. Η συνειδητή επιθυμία να γνωρίσει το περιεχόμενο των 'προηγούμενων ζωών' αναμφισβήτητα επηρεάζει την απόκριση στην ύπνωση.
Μια τρίτη πιθανή εξήγηση των μαρτυριών για ισχυριζόμενες προηγούμενες ζωές δίνεται από τη σφαίρα της ψυχιατρικής. Το φαινόμενο των πολλαπλών προσωπικοτήτων είναι γνωστό ως σχιζοειδής διαταραχή προσωπικότητας. Προκαλεί σε κάποιον το φαινόμενο να αλλάζει μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα πολλαπλές προσωπικότητες σα να παίζει διαφορετικούς ρόλους. Αυτές οι αντιφατικές προσωπικότητες έχουν διαφορετικές διάνοιες, συμπεριφορές, φωνές ή ακόμα και φύλο, από το πραγματικό άτομο. Συνήθως συμβαίνει μία από αυτές να γνωρίζει και να παρατηρεί τις πράξεις και τις σκέψεις των άλλων και μπορεί κάποιες φορές να μιλάει εκ μέρους όλων τους.
Από την οπτική ενός ψυχιάτρου, οι μαρτυρίες προηγούμενων ζωών μπορεί να είναι το αποτέλεσμα εκδήλωσης σχιζοειδούς διαταραχής προσωπικότητας μέσω της ύπνωσης. Κάτι τέτοιο έχει συμβεί σε αρκετές περιπτώσεις ενυπάρχουσας σχιζοφρένειας. Χρησιμοποιήθηκε για να αποκαλύψει καλυμμένες προσωπικότητες και να τις επανενοποιήσει με την κύρια προσωπικότητα, έχοντας ως αποτέλεσμα πολλές φορές την παραγωγή νέων προσωπικοτήτων που δεν είχαν εκδηλωθεί πριν από την ύπνωση. Εμφανίστηκαν πρώτη φορά κάτω από υπνωτιστική θεραπεία και στη συνέχεια παρέμειναν ενεργές μετά το πέρας της συνεδρίας. Έτσι, είναι δυνατό κατά τη διάρκεια μιας υπνωτικής συνεδρίας να δημιουργηθούν νέες προσωπικότητες και να εκληφθούν ως περιστατικά ανάκλησης προηγούμενων ζωών.
Ωστόσο, παραμένει ένα αίνιγμα για το οποίο η προαναφερθείσα επιστημονική ερμηνεία δεν έχει κάποια ικανοποιητική απάντηση. Πρόκειται για την ερώτηση, πώς διανέμονται οι προσωπικότητες στους ρόλους τους, ή αλλιώς, ποιος αποφασίζει ποια θα είναι η επόμενη στην παράσταση; Δε μπορεί να είναι μια τυχαία διαδικασία. Ο Ian Wilson γράφει στο βιβλίο του:
«Κάπου, κάπως, η παράσταση θα πρέπει να έχει έναν 'σκηνοθέτη'. Είναι σα να βλέπει κανείς ένα κουκλοθέατρο. Μπορούμε να δούμε τις μαριονέτες, να δούμε κάποιες από τις κλωστές που τις κινούν, αλλά δε μπορούμε να δούμε τον μαριονετίστα.»Ποιος θα μπορούσε να είναι ο κρυφός σκηνοθέτης της παράστασης αυτών των πολλαπλών προσωπικοτήτων; Η φυσικαλιστική εξήγηση λέει ότι θα πρέπει να βρίσκεται μέσα στο μυαλό του ατόμου, όπου η συνείδηση διαχωρίζεται σε ξεχωριστές οντότητες, κάποια από τις οποίες είναι αυτή που παίρνει το ρόλο του σκηνοθέτη. Τα δεδομένα που υποστηρίζουν την υπόθεση αυτή είναι ότι κάτω από ύπνωση ένα συγκεκριμένο τμήμα του νου παραμένει συνειδητό, συνεχίζοντας να λαμβάνει πληροφορίες από τον πραγματικό κόσμο. Αλλά το άλυτο πρόβλημα αφορά το κίνητρο που μια τέτοια οντότητα (που παραμένει συνειδητή μέσα στο νου του ατόμου) θα είχε για να δράσει με τον τρόπο αυτό. Γιατί να μας ξεγελάει κάνοντάς μας να πιστέψουμε σε προηγούμενες ζωές;
Ερχόμαστε έτσι σε μια τελευταία προσπάθεια εξήγησης της ανάκλησης προηγούμενων ζωών. Στην παραψυχολογία καλείται διαμεσολάβηση (channeling) και περιγράφει το φαινόμενο της μεταβίβασης πληροφοριών που δημιουργούνται από πνευματικές οντότητες που βρίσκονται εκτός του δικούς μας κόσμου. Δρούνε μέσω συγκεκριμένων ατόμων που καλούνται διάμεσα (mediums) όταν αυτά βρίσκονται σε εναλλακτικές καταστάσεις συνείδησης. Η εκμηδένιση της φυσιολογικής συνείδησης μέσω ύπνωσης δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την επικοινωνία με τέτοιες εξωτερικές οντότητες, που μπορούν να παρουσιαστούν ως προσωπικότητες των προηγούμενων ζωών ενός ατόμου. Ο μόνος λόγος να απορρίψει κανείς την υπόθεση είναι το γεγονός ότι η οντότητα που υποτίθεται ότι επικοινωνεί μέσω του διαμέσου δεν θα είχε κάποιο λόγο να ψεύδεται και να ισχυρίζεται ότι είναι η προηγούμενη ζωή ενός ατόμου και όχι ένα εξωτερικό πνεύμα. Πέρα από αυτό, η διαμεσολάβηση δεν έχει αποδειχθεί ως κάποια αξιόπιστη πηγή πληροφοριών για οτιδήποτε.
Συμπερασματικά λοιπόν, η ερμηνεία του φαινομένου της ανάκλησης περασμένων ζωών, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό στο εάν πιστεύουμε στον υπνωτιστή και στην ερμηνεία που έχουμε για την ίδια τη διαδικασία της μετενσάρκωσης.
Μετάφραση - Απόδοση: Αμαλία Τσακίρη, για το ESOTERICA.gr
Πηγή: Esoterica.gr
http://tech.pathfinder.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου