Ώστε το όνομα τού Πρωτόπλαστου Αδάμ ήταν ελληνικό;

Και μόνο γι’ αυτό που αποκαλύπτει η Σίβυλλα η Κυμαία, ότι το όνομα του Αδάμ είναι τα αρχικά των ελληνικών λέξεων των σημείων του ορίζοντα Α (Ανατολή), Δ (δύση), Α (Άρκτος, Βοράς) και Μ (Μεσημβρία, Νότος), αποδεικνύεται περίτρανα, ότι η Παλαιά Διαθήκη εν τη γενέσει της είναι ελληνικό βιβλίο (!!)

Η Σίβυλλα η Κυμαία. (Έργο του Μιχαήλ Άγγελου)

ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ πει και θα το ξαναπούμε: Με το όνομα Σίβυλλα στην αρχαιότητα εννοούσαν ορισμένες γυναίκες με μεγάλη προφητική δύναμη. Έλεγαν πράγματα που επρόκειτο να συμβούν και μάλιστα δυσάρεστα και φοβερά. Όταν έδιναν τις προφητείες τους ήταν σε εκστατική κατάσταση και ο κόσμος πίστευε ότι τα λόγια τους αποτελούσαν τη φωνή του θεού. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι προφήτισσες αυτές έδιναν τις προφητείες τους χωρίς να τις έχει ρωτήσει κανένας και χωρίς να έχουν σχέση με κανένα μαντείο. Την ύπαρξη τέτοιων μορφών δεν την είχε αμφισβητήσει η αρχαιότητα. Δυστυχώς όμως η αρχαία λογοτεχνία δεν μας κάνει προσιτή την προσωπικότητά τους. Οπωσδήποτε μπορούμε να τις φανταστούμε ως κάτι ανάλογο με τους προφήτες του Ισραήλ. Η πίστη των λαών στην ευαίσθητη και διαισθητική φύση της γυναίκας ανέβασε ορισμένες μορφές στο ύψος ενός μεσολαβητή ανάμεσα στο θεό και στους ανθρώπους. Ορισμένες παραδόσεις από τις χώρες της Ανατολής πέρασαν στην Ελλάδα από τη Μικρά Ασία σε μια εποχή που επικρατούσαν οι μυστικές τάσεις και δεν είχε γεννηθεί ο φιλοσοφικός στοχασμός. Και πολλά αποφθέγματα σε τύπο χρησμού ή προφητείας τα απέδιδαν στη Σίβυλλα ή σε μια από τις Σίβυλλες και έτσι δημιουργήθηκε σιγά - σιγά μια παράδοση. Πολλές φορές τους απέδιδαν προφητείες επινοημένες ύστερα από μεγάλα γεγονότα κι επειδή αυτό ήταν πολύ εντυπωσιακό, έκανε τον πολύ κόσμο να δίνει προσοχή στις προφητείες της Σίβυλλας. Την τέτοια πίστη του λαού, όπως ήταν φυσικό, την εκμεταλλεύτηκαν κατά καιρούς και διάφορες πολιτικές και θρησκευτικές προπαγάνδες. Έτσι δημιουργήθηκε μια πλούσια παράδοση από σιβυλλικούς χρησμούς, που η επίδρασή τους πάνω στα πνεύματα ήταν αισθητή ως το μεσαίωνα.
Το όνομα Σίβυλλα δεν ετυμολογείται ούτε από τα ελληνικά ούτε από τα λατινικά. Οι Έλληνες πήραν τη Σίβυλλα από την Ανατολή και από εκεί πρέπει να προέρχεται και το όνομά της. Έχουν γίνει διάφορες εικασίες πάνω στην καταγωγή του ονόματος, αλλά η έρευνα δεν έχει καταλήξει.

Ποια κείμενα μιλούν για τη Σϊβυλλα

Τα αρχαιότερα ελληνικά κείμενα κάνουν λόγο για μια Σίβυλλα. Έτσι μιλούν για τη Σίβυλλα ως μια συγκεκριμένη μορφή πρώτος ο Ηράκλειτος και ύστερα ο Ευριπίδης, ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας. Ο πρώτος που μιλάει για Σίβυλλες στον πληθυντικό είναι ο Αριστοτέλης. Οι ύστερα από αυτόν πηγές ξέρουν τρεις, τέσσερις ή και δέκα Σίβυλλες.
Μια Σίβυλλα, όπως είπαμε, δεν ήταν στην υπηρεσία κανενός μαντείου και δεν έκανε την προφητική της δύναμη επάγγελμα. Έτσι μπορούσε να πηγαίνει από τον ένα τόπο στον άλλο, όπου λατρευόταν ως μια θεία μορφή και αυτό ήταν ένας σοβαρός λόγος για να προκύψουν μαρτυρίες για πολλές Σίβυλλες. Ο κάθε τόπος από όπου είχε περάσει, είχε δράσει και είχε λατρευτεί η μια Σίβυλλα, δημιουργούσε μια δικιά του σιβυλλική παράδοση, που δεν μπορούσε να ταυτιστεί με την ανάλογη παράδοση ενός άλλου τόπου. Έτσι ο κάθε τόπος που είχε μια σιβυλλική παράδοση πίστευε τη δικιά του Σίβυλλα.
Η Σίβυλλα, όπως πίστευαν οι αρχαίοι, είχε το προφητικό χάρισμα αμέσως με τη γέννησή της. Ήταν μια μορφή ανάμεσα στο θεό και στον άνθρωπο, δεν ήταν βέβαια αθάνατη, αλλά η διάρκεια της ζωής της ξεπερνούσε κατά πολύ τα ανθρώπινα μέτρα. Όπως ο χρησμοδότης θεός Απόλλωνας κρατούσε τη λύρα, έτσι και η Σίβυλλα κρατούσε τη σαμβύκη, ένα είδος τριγωνικής λύρας. Η επαφή της με το θεό προϋποθέτει την παρθενικότητά της.

Η Σίβυλλα και ο Ελληνισμός

Οι ελληνικές ειδήσεις για τη δράση της Σίβυλλας πιάνουν ολόκληρο το χώρο του ελληνισμού, από τη Μ. Ασία ως την Ιταλία. Στην ελληνική Ανατολή τη μεγαλύτερη φήμη είχε η Σίβυλλα, που λατρευόταν στην πόλη Ερυθρές και στην ελληνική Δύση εκείνη που λατρευόταν στην Κύμη της Καμπανίας. Από τις πιο παλιές ήταν η Σίβυλλα της Μαρπησσού στην Τρωάδα. Την έλεγαν και Ελλησποντία και τη θεωρούσαν κόρη του Δαρδάνου και της Νησώς, της κόρης του Τεύκρου. Ίσως θα πρέπει να ταυτιστεί με τη Σίβυλλα των Ερυθρών. Η δράση της συνδέεται με τον Αινεία, που μετά την πτώση της Τροίας έφυγε, για να φτάσει ύστερα από πολλές περιπλανήσεις στην Ιταλία και να γίνει γενάρχης των Ρωμαίων. Στον Αινεία η Σίβυλλα είχε δώσει αίσιους χρησμούς. Η Σίβυλλα των Ερυθρών ήταν γνωστή και με το όνομα Ηροφίλη. Ο Ιερώνυμος τοποθετεί την ακμή της γύρω στο 744 π.Χ.. Μια επιγραφή από την πόλη Ερυθρές μας πληροφορεί ότι η Σίβυλλα έζησε περίπου 900 χρόνια. Σύμφωνα με τον Παυσανία έζησε ένα διάστημα στους Δελφούς, στη Δήλο, στην Κλάρο και στη Σάμο. Ίσως η παραμονή αυτής της Σίβυλλας στη Σάμο δημιούργησε την παράδοση της Σαμίας Σίβυλλας, που την ακμή της ο Ιερώνυμος τοποθετεί στο 712 π.Χ.
Υπάρχει ακόμη η Σίβυλλα από την Κολοφώνα, γνωστή με το όνομα Λάμπουσα. Τη θεωρούσαν ως κόρη του μάντη Κάλχα. Άλλες παραδόσεις μιλούν για τη Φρυγική, για τη Σαρδινική (από τις Σάρδεις) και για τη Ροδία Σίβυλλα. Η παράδοση για τη Σίβυλλα των Δελφών τη φέρνει σε σχέση με το χρησμοδότη θεό Απόλλωνα. Ήταν γυναίκα του, αδελφή του ή θυγατέρα του. Η Θετταλή Σίβυλλα ήταν γνωστή με το όνομα Μαντώ και την πίστευαν για απόγονο του Τειρεσία. Υπήρχε και η Θεσπρωτίδα Σίβυλλα. Η Σίβυλλα της Κύμης είχε το όνομα Δημώ, ίσως υποκοριστικό του Δημοφίλη. Στην Κύμη υπήρχε ένας θάλαμος κατάγειος, η έδρα της Σίβυλλας και μία "λίθου υδρία" με τα λείψανά της. Τέλος ποικίλες άλλες παραδόσεις μας μιλούν για τη Σίβυλλα την Κιμμερία, την Ιταλική, τη Σικελή, τη Λιβυκή, την Περσική, τη Χαλδαϊκή, την Εβραϊκή και την Αιγυπτία. Μέχρι και τη βασίλισσα του Σαβά έχουν ταυτίσει με το πρόσωπο της Σίβυλλας.

Η Χριστιανική Τέχνη

Η χριστιανική τέχνη της Δύσης έχει πολλές φορές εμπνευστεί από τις Σίβυλλες στις οποίες αποδίδει συμβολικό χαρακτήρα. Ο Μιχαήλ Άγγελος στις περίφημες τοιχογραφίες του της Καπέλλας Σιξτίνας του Βατικανού παρουσιάζει πέντε Σίβυλλες, καθεμία με άλλη μορφή και στάση, που θεωρούνται από τα χαρακτηριστικότερα ζωγραφικά έργα του. Σίβυλλες φιλοτέχνησε και ο Ραφαήλ στις τοιχογραφίες του της εκκλησίας της Παναγίας της Ειρήνης της Ρώμης. Οι Σίβυλλες αυτές, τέσσερις τον αριθμό, εμφανίζονται με περισσότερο έκδηλα τα δείγματα της θηλυκότητας από εκείνες του Μ. Άγγελου (1).

Ιδού το απόσπασμα του αρχαίου χειρογράφου με την αποκάλυψη της Σίβυλλας της Κυμαίας για το ελληνικό όνομα του Αδάμ! (Oracula Sibyllina, Oracula: Section 3 line 25)

Η αποκάλυψη για τον Αδάμ!..

Οι Σιβυλλιακοι χρησμοί εκ του πρώτου λόγου ομιλούν για την Γένεση του κόσμου, ευθυγραμμιζόμενοι προς αυτήν της Γενέσεως της Βίβλου, την Εύα και τον Αδάμ, για τον οποίον η Σίβυλλα μας πληροφορεί ότι τα τέσσερα ελληνικά γράμματα του ονόματος Αδάμ σημαίνουν την Ανατολή, την Δύση, τον Βορά (άρκτο) και τον Νότο (μεσημβρίαν):

«αυτός δη θεός έσθ ο πλάσας τετραγράμματον Αδάμ
τον πρώτον πλασθέντα και ούνομα πληρώσαντα
αντολίην τε δύσιν τε μεσημβρίην τε και άρκτον» (2)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Βλέπε: Ματζέντα, Εγκυκλοπαιδικό Ερμηνευτικό Λεξικό
2. Oracula Sibyllina: Oracula, Section 3 Line 24

 http://www.sakketosaggelos.gr/