Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΚΥΚΛΩΝ
Ε.Π.Μπλαβάτσκυ Μετάφραση Ιφιγένεια Κασταμονίτη.
(The Theosophist-- Ιούλιος 1888)
© Θεοσοφική Εταιρεία εν Ελλάδι info@theosophicalsociety.gr www.theosophicalsociety.gr
Εδώ και λίγο καιρό έχει αρχίσει να έρχεται ξανά στην επικαιρότητα η θεωρία η οποία παρουσιάστηκε αρχικά στην αρχαιότερη θρησκεία του κόσμου, το Βεδαντισμό. Αργότερα τη δίδαξαν διάφοροι Έλληνες φιλόσοφοι και στη συνέχεια την υποστήριζαν οι Θεόσοφοι του Μεσαίωνα, για να απορριφθεί ανοικτά από τους «σοφούς» της Δύσης, όπως καθετί άλλο σε αυτό τον κόσμο της άρνησης. ‘Όμως, αντίθετα από τον κανόνα, εκείνοι που σήμερα την υποστηρίζουν είναι οι άνθρωποι της επιστήμης. Στατιστικά στοιχεία από διαφορετικά γεγονότα συγκεντρώνονται γοργά και συγκρίνονται με τη σοβαρότητα που απαιτούν τα σημαντικά επιστημονικά θέματα. Στατιστική των πολέμων και των περιόδων (ή κύκλων) της εμφάνισης σπουδαίων ανθρώπων – τουλάχιστον εκείνων που αναγνωρίζονταν ως τέτοιοι από τους συγχρόνους τους, άσχετα από τις μεταγενέστερες απόψεις. Στατιστικές των περιόδων ανάπτυξης και προόδου μεγάλων εμπορικών κέντρων, της ανόδου και της πτώσης των τεχνών και των επιστημών, των κατακλυσμών, σεισμών, επιδημιών, των περιόδων υπερβολικού ψύχος και ζεστής, του κύκλου των επαναστάσεων, της ακμής και της παρακμής των αυτοκρατοριών κ.λ.π.. Όλα αυτά υποβάλλονται στην ανάλυση με λεπτομερέστατους μαθηματικούς υπολογισμούς. Τέλος, αποδίδεται ασυνήθιστη προσοχή στην απόκρυφη σημασία των αριθμών, στα ονόματα ατόμων και πόλεων, σε συμβάντα και σε παρόμοια άλλα θέματα.
Ενώ από τη μια μεριά ένα μεγάλο μέρος του μορφωμένου κοινού στρέφεται προς τον αθεϊσμό και το σκεπτικισμό, από την άλλη βλέπουμε ένα φανερό ρεύμα μυστικισμού να ανοίγει το δρόμο προς την επιστήμη. Είναι σημάδι μιας ακατανίκητης ανάγκης της ανθρωπότητας να επιβεβαιώσει πως υπάρχει μια Πανίσχυρη Δύναμη πάνω από την ύλη, ένας απόκρυφος και μυστηριώδης νόμος που κυβερνά τον κόσμο. Αυτό το νόμο θα πρέπει να τον μελετήσουμε και να προσαρμοστούμε, μάλλον, παρά να τον αρνηθούμε τυφλά και να σπάσουμε το κεφάλι μας πάνω στο βράχο του πεπρωμένου.
Πολλοί διανοούμενοι, καθώς μελετούν το πεπρωμένο και την παλινδρόμηση εθνών και μεγάλων αυτοκρατοριών, εντυπωσιάζονται βαθιά από ένα κοινό χαρακτηριστικό που απαντάται στην ιστορία τους. Δηλαδή την αναπόφευκτη επανεμφάνιση παρόμοιων ιστορικών συμβάντων σε ίσια περίπου χρονικά διαστήματα. Αυτή να αναλογία ανάμεσα στα γεγονότα είναι ουσιαστικά η ίδια, ως σύνολο, παρόλο που μπορεί να υπάρχουν μικρές ή μεγάλες διαφορές ως προς την εξωτερική μορφή των λεπτομερειών τους. Επομένως, η πίστη των αρχαίων στους αστρολόγους, τους μάντεις και τους προφήτες τους μπορεί να δικαιολογείται από την επαλήθευση πολλών σημαντικών προβλέψεων τους, χωρίς απαραίτητα να συνεπάγονται αυτές οι προβλέψεις των μελλοντικών γεγονότων κάτι το θαυμαστό. Οι μάντεις και οι οιωνοσκόποι των αρχαίων πολιτισμών καταλάμβαναν τότε την ίδια θέση που κατέχουν σήμερα οι ιστορικοί, οι αστρονόμοι και οι μετεωρολόγοι μας. Δεν υπήρχε κάτι περισσότερο θαυμαστό στο γεγονός ότι οι πρώτοι προέβλεπαν την πτώση μιας αυτοκρατορίας ή την απώλεια μιας μάχης, από ότι στο γεγονός πως οι
δεύτεροι προβλέπουν την επιστροφή ενός κομήτη, την αλλαγή της θερμοκρασίας ή την τελική κατάκτηση του Αφγανιστάν. Καθώς είναι αναγκαίο και για τις δύο αυτές τάξεις ανθρώπων να είναι οξείς παρατηρητές, θα υπήρχε και εκείνη την εποχή η αναγκαιότητα για τη μελέτη ορισμένων επιστημών, ακριβώς όπως και σήμερα.
Η σύγχρονη επιστήμη ύστερα από χίλια χρόνια θα έχει γίνει «αρχαία επιστήμη». Η επιστημονική μελέτη σήμερα είναι ελεύθερη και ανοικτή σε όλους, άλλα τότε περιοριζόταν μόνο στους λίγους. Ωστόσο, είτε πρόκειται για αρχαία είτε για σύγχρονη, και οι δύο θα πρέπει να ονομαστούν ακριβείς επιστήμες. Γιατί, αν ο σύγχρονος αστρονόμος αντλεί τις παρατηρήσεις του από μαθηματικούς υπολογισμούς, ο αστρολόγος της αρχαιότητας επίσης βάσιζε τις προγνώσεις τους στις εξίσου ακριβείς και μαθηματικά ορθές παρατηρήσεις των επαναλαμβανόμενων κύκλων. Αλλά επειδή το μυστικό αυτής της επιστήμης έχει χαθεί, αυτό δε μας δίνει το δικαίωμα να λέμε πως δεν υπήρξε ποτέ ή ότι για πιστέψει κανείς σ αυτήν θα πρέπει να καταπιεί μαζί της τη «μαγεία», τα «θαύματα» και όλα τα συναφή. ‘Όπως λέει ένας συγγραφέας στην Novoye Vremya, την καλύτερη φιλολογική και πολιτική εφημερίδα της Νετρούπολης:
«Αν εξαιτίας της κυριαρχίας της σύγχρονης επιστήμης, θεωρείται παιδικό παιχνίδι, ή συνειδητή απάτη ο ισχυρισμός της πρόβλεψης μελλοντικών γεγονότων, τότε χρειάζεται να δείξουμε την επιστήμη η οποία ανέλαβε και κατέγραψε το ερώτημα σε σχέση με τα γεγονότα του παρελθόντος, για το αν υπάρχει ή όχι στη συνεχή επανάληψη των γεγονότων μια ορισμένη περιοδικότητα. Δηλαδή τη Στατιστική, που ερευνά αν αυτά τα γεγονότα επανεμφανίζονται ύστερα από μια σταθερή και καθορισμένη χρονική περίοδο σε κάθε έθνος. Και αν υπάρχει η περιοδικότητα τότε χρειάζεται να εξεταστεί αν οφείλεται στην τυφλή τύχη, ή βασίζεται στους ίδιος βασικούς νόμους πάνω στους οποίους στηρίζονται πολλά από τα φαινόμενα της ανθρώπινης ζωής.»
Αναμφίβολα ισχύει το τελευταίο. Και ο συγγραφέας βρίσκει την καλύτερη μαθηματική απόδειξη του θέματος σε έργα του Dr. E. Zasse και ορισμένων άλλων. Αρκετές μελέτες που ασχολούνται με το θέμα εμφανίστηκαν πρόσφατα (1988) και μάλιστα, τα περισσότερα ανήκουν σε διακεκριμένους επιστήμονες. Έχουμε ήδη αναφερθεί αλλού στο έργο του Dr. Blochnitz για τη «Σημασία του αριθμού Επτά» σε κάθε έθνος και λαό. Εδώ θα θέλαμε να αναφερθούμε στις απόψεις του Dr. E. Zasse μαζί με κάποιες δικές μας σκέψεις/ Δημοσιεύτηκαν στο Πρωσικό Περιοδικό Στατιστικής και επιβεβαιώνουν απόλυτα την αρχαία θεωρία των Κύκλων. Αυτές οι περίοδοι που επαναφέρουν τα διαρκώς επαναλαμβανόμενα γεγονότα αρχίζουν από μια άπειρα μικρή περίοδο – ας πούμε δέκα χρόνων - και φτάνουν σε κύκλος που απαιτούν 250, 500, 700 και 1000 χρόνια για να ολοκληρωθούν. Όλες περιέχονται μέσα στη Μάχα Γιούγκα, ή τη «Μεγάλη Εποχή» της Ινδικής Κοσμογονίας, ή Κύκλο του Υπολογισμού του Μανού, που η ίδια περιστρέφεται ανάμεσα σε δύο αιωνιότητας – τις «Πραλάγια ή Νύχτες του Μπράχμα».
Όπως έλκονται μεταξύ τους οι μικρότεροι αστερισμοί στον αντικειμενικό κόσμο ή σύστημα αποτελεσμάτων, ΄έτσι και στον υποκειμενικό κόσμο ή σύστημα αποτελεσμάτων, έτσι και στο υποκειμενικό κόσμο ή σύστημα αιτιών, αυτοί οι αναρίθμητοι κύκλοι περιστρέφονται ανάμεσα σε εκείνο που η πεπερασμένη διάνοια της θνητής ανθρωπότητας θεωρεί ως αιωνιότητα, ενώ η επίσης περασμένη αλλά πιο βαθιά ενόραση του σοφού και του φιλοσόφου θεωρεί απλά ως αιωνιότητα μέσα στην
ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ. « Όπως επάνω, έτσι και κάτω », λέει το αρχαίο ερμητικό αξίωμα. Σαν πείραμα προς αυτή την κατεύθυνση ο Dr. E. Zasse διάλεξε τη στατιστική διερεύνηση όλων των πολέμων, η διεξαγωγή των οποίων έχει καταγραφεί στην ιστορία. Είναι ένα θέμα που επιδέχεται πιο εύκολα την επιστημονική επαλήθευση από οποιοδήποτε άλλο. Για να αποδείξει την άποψη του με τον πιο απλό και κατανοητό τρόπο, ο Dr. E. Zasse απεικονίζεται τις περιόδους πολέμου και ειρήνης με τη μορφή και μεγάλων καμπυλών που κινούνται πάνω στο χάρτη του αρχαίου κόσμου.
Η ιδέα δεν είναι καινούργια γιατί η εικόνα χρησιμοποιήθηκε για παρόμοιες απεικονίσεις από πολλούς αρχαίους και μεσαιωνικούς μυστικιστές, είτε με λόγια είτε με εικόνες, όπως π.χ. από τον Henry Khunrath. Εξυπηρετεί όμως καλά τα σκοπό της και παρέχει τα στοιχεία που χρειαζόμαστε. Πριν ασχοληθεί με τους κύκλος των πολέμων, ο συγγραφέας επισημαίνει την άνοδο και πτώση των μεγαλύτερων αυτοκρατοριών του κόσμου, και δείχνει το βαθμό της δραστηριότητας που έπαιξαν στην παγκόσμια ιστορία. Τονίζει το γεγονός ότι, αν διαιρέσουμε το χάρτη του Αρχαίου Κόσμου σε πέντε περιοχές - Ανατολική, Κεντρική και Δυτική Ασία, Ανατολική, Δυτική Ευρώπη και Αίγυπτο – τότε θα αντιληφθούμε εύκολα ότι, κάθε 250 χρόνια ένα τεράστιο κύμα περνάει πάνω από αυτές τις περιοχές, φέρνοντας στην καθεμία με σειρά τα γεγονότα που έφερε στην προηγούμενη. Τούτο μπορούμε να το ονομάσουμε «ιστορικό κύμα» του κύκλου 250 ετών.
Αν από τον κύκλο αυτό περάσουμε σε εκείνος που αφήνουν το αποτύπωμά τους κάθε αιώνα και συγκεντρώσουμε τα γεγονότα της αρχαίας ιστορίας, θα εντοπίσουμε τη δημιουργία και την άνοδο αυτοκρατοριών. Τότε θα βεβαιωθούμε ότι το εκατονταετές κύμα κινείται προς τα εμπρός, φέρνοντας στο προσκήνιο τους Ασσύριους, Μήδες, Βαβυλώνιους, Πέρσες, Έλληνες, Καρχηδόνιους, Ρωμαίους και Γερμανούς. Ο Dr. E. Zasse παρατήρησε επίσης την εκπληκτική περιοδικότητα των πολέμων στην Ευρώπη, που σχηματίζει ένα κύμα που κυλάει ακατάπαυστα κάθε 10, 20 ή 30 χρόνια σαν να ωθείται από κάποιο αόρατο σταθερό νόμο. Ταυτόχρονα, ο ίδιος μυστηριώδης νόμος φαίνεται πως προκαλεί τη σύμπτωση των γεγονότων αυτών με ένα αστρονομικό κύμα ή κύκλο. Κάθε κύκλος στη νέα του περιστροφή συνοδεύεται από εμφάνιση ηλιακών κηλίδων. Οι περίοδοι, όμως, κατά τις οποίες οι ευρωπαϊκές δυνάμεις την πιο καταστροφική ενέργεια σημειώνονται από ένα κύκλο διάρκειας περίπου 50 ετών. Τέλος ο συγγραφέας φτάνει στο συμπέρασμα ότι, εν όψει των γεγονότων, είναι εντελώς αδύνατο να αρνηθούμε την παρουσία μιας κανονικής περιοδικότητας στη διέγερση των νοητικών και φυσικών δυνάμεων των εθνών του κόσμου. Αποδεικνύει ότι στην ιστορία όλων των λαών των αυτοκρατοριών του Αρχαίο Κόσμου, οι κύκλοι που σημειώνουν τις χιλιετίες, τις εκατονταετίες, καθώς και άλλοι κύκλοι μικρότεροι, διάρκειας 50 χρόνων, είναι οι πλέων σημαντικοί γιατί προκάλεσαν αξιόλογα γεγονότα στην ιστορία των εθνών, που σαρώνονται από αυτά τα ιστορικά κύματα.
Αρκετά παρουσιάστηκαν, όμως, που αποδεικνύουν ότι ούτε οι ιδέες του Πυθαγόρα για τη μυστηριώδη επιρροή των αριθμών, ούτε οι θεωρίες των αρχαίων παγκόσμιων θρησκειών και φιλοσοφιών ήταν τόσο ρηχές και ανόητες όσο θα ήθελαν να κάνουν τον κόσμο να πιστέψει, μερικοί υπερβολικοί «ελευθερο-στοχαστές».
http://www.theosophicalsociety.gr/Greek_Site/Gr_HomeFrames.html
Ε.Π.Μπλαβάτσκυ Μετάφραση Ιφιγένεια Κασταμονίτη.
(The Theosophist-- Ιούλιος 1888)
© Θεοσοφική Εταιρεία εν Ελλάδι info@theosophicalsociety.gr www.theosophicalsociety.gr
Εδώ και λίγο καιρό έχει αρχίσει να έρχεται ξανά στην επικαιρότητα η θεωρία η οποία παρουσιάστηκε αρχικά στην αρχαιότερη θρησκεία του κόσμου, το Βεδαντισμό. Αργότερα τη δίδαξαν διάφοροι Έλληνες φιλόσοφοι και στη συνέχεια την υποστήριζαν οι Θεόσοφοι του Μεσαίωνα, για να απορριφθεί ανοικτά από τους «σοφούς» της Δύσης, όπως καθετί άλλο σε αυτό τον κόσμο της άρνησης. ‘Όμως, αντίθετα από τον κανόνα, εκείνοι που σήμερα την υποστηρίζουν είναι οι άνθρωποι της επιστήμης. Στατιστικά στοιχεία από διαφορετικά γεγονότα συγκεντρώνονται γοργά και συγκρίνονται με τη σοβαρότητα που απαιτούν τα σημαντικά επιστημονικά θέματα. Στατιστική των πολέμων και των περιόδων (ή κύκλων) της εμφάνισης σπουδαίων ανθρώπων – τουλάχιστον εκείνων που αναγνωρίζονταν ως τέτοιοι από τους συγχρόνους τους, άσχετα από τις μεταγενέστερες απόψεις. Στατιστικές των περιόδων ανάπτυξης και προόδου μεγάλων εμπορικών κέντρων, της ανόδου και της πτώσης των τεχνών και των επιστημών, των κατακλυσμών, σεισμών, επιδημιών, των περιόδων υπερβολικού ψύχος και ζεστής, του κύκλου των επαναστάσεων, της ακμής και της παρακμής των αυτοκρατοριών κ.λ.π.. Όλα αυτά υποβάλλονται στην ανάλυση με λεπτομερέστατους μαθηματικούς υπολογισμούς. Τέλος, αποδίδεται ασυνήθιστη προσοχή στην απόκρυφη σημασία των αριθμών, στα ονόματα ατόμων και πόλεων, σε συμβάντα και σε παρόμοια άλλα θέματα.
Ενώ από τη μια μεριά ένα μεγάλο μέρος του μορφωμένου κοινού στρέφεται προς τον αθεϊσμό και το σκεπτικισμό, από την άλλη βλέπουμε ένα φανερό ρεύμα μυστικισμού να ανοίγει το δρόμο προς την επιστήμη. Είναι σημάδι μιας ακατανίκητης ανάγκης της ανθρωπότητας να επιβεβαιώσει πως υπάρχει μια Πανίσχυρη Δύναμη πάνω από την ύλη, ένας απόκρυφος και μυστηριώδης νόμος που κυβερνά τον κόσμο. Αυτό το νόμο θα πρέπει να τον μελετήσουμε και να προσαρμοστούμε, μάλλον, παρά να τον αρνηθούμε τυφλά και να σπάσουμε το κεφάλι μας πάνω στο βράχο του πεπρωμένου.
Πολλοί διανοούμενοι, καθώς μελετούν το πεπρωμένο και την παλινδρόμηση εθνών και μεγάλων αυτοκρατοριών, εντυπωσιάζονται βαθιά από ένα κοινό χαρακτηριστικό που απαντάται στην ιστορία τους. Δηλαδή την αναπόφευκτη επανεμφάνιση παρόμοιων ιστορικών συμβάντων σε ίσια περίπου χρονικά διαστήματα. Αυτή να αναλογία ανάμεσα στα γεγονότα είναι ουσιαστικά η ίδια, ως σύνολο, παρόλο που μπορεί να υπάρχουν μικρές ή μεγάλες διαφορές ως προς την εξωτερική μορφή των λεπτομερειών τους. Επομένως, η πίστη των αρχαίων στους αστρολόγους, τους μάντεις και τους προφήτες τους μπορεί να δικαιολογείται από την επαλήθευση πολλών σημαντικών προβλέψεων τους, χωρίς απαραίτητα να συνεπάγονται αυτές οι προβλέψεις των μελλοντικών γεγονότων κάτι το θαυμαστό. Οι μάντεις και οι οιωνοσκόποι των αρχαίων πολιτισμών καταλάμβαναν τότε την ίδια θέση που κατέχουν σήμερα οι ιστορικοί, οι αστρονόμοι και οι μετεωρολόγοι μας. Δεν υπήρχε κάτι περισσότερο θαυμαστό στο γεγονός ότι οι πρώτοι προέβλεπαν την πτώση μιας αυτοκρατορίας ή την απώλεια μιας μάχης, από ότι στο γεγονός πως οι
δεύτεροι προβλέπουν την επιστροφή ενός κομήτη, την αλλαγή της θερμοκρασίας ή την τελική κατάκτηση του Αφγανιστάν. Καθώς είναι αναγκαίο και για τις δύο αυτές τάξεις ανθρώπων να είναι οξείς παρατηρητές, θα υπήρχε και εκείνη την εποχή η αναγκαιότητα για τη μελέτη ορισμένων επιστημών, ακριβώς όπως και σήμερα.
Η σύγχρονη επιστήμη ύστερα από χίλια χρόνια θα έχει γίνει «αρχαία επιστήμη». Η επιστημονική μελέτη σήμερα είναι ελεύθερη και ανοικτή σε όλους, άλλα τότε περιοριζόταν μόνο στους λίγους. Ωστόσο, είτε πρόκειται για αρχαία είτε για σύγχρονη, και οι δύο θα πρέπει να ονομαστούν ακριβείς επιστήμες. Γιατί, αν ο σύγχρονος αστρονόμος αντλεί τις παρατηρήσεις του από μαθηματικούς υπολογισμούς, ο αστρολόγος της αρχαιότητας επίσης βάσιζε τις προγνώσεις τους στις εξίσου ακριβείς και μαθηματικά ορθές παρατηρήσεις των επαναλαμβανόμενων κύκλων. Αλλά επειδή το μυστικό αυτής της επιστήμης έχει χαθεί, αυτό δε μας δίνει το δικαίωμα να λέμε πως δεν υπήρξε ποτέ ή ότι για πιστέψει κανείς σ αυτήν θα πρέπει να καταπιεί μαζί της τη «μαγεία», τα «θαύματα» και όλα τα συναφή. ‘Όπως λέει ένας συγγραφέας στην Novoye Vremya, την καλύτερη φιλολογική και πολιτική εφημερίδα της Νετρούπολης:
«Αν εξαιτίας της κυριαρχίας της σύγχρονης επιστήμης, θεωρείται παιδικό παιχνίδι, ή συνειδητή απάτη ο ισχυρισμός της πρόβλεψης μελλοντικών γεγονότων, τότε χρειάζεται να δείξουμε την επιστήμη η οποία ανέλαβε και κατέγραψε το ερώτημα σε σχέση με τα γεγονότα του παρελθόντος, για το αν υπάρχει ή όχι στη συνεχή επανάληψη των γεγονότων μια ορισμένη περιοδικότητα. Δηλαδή τη Στατιστική, που ερευνά αν αυτά τα γεγονότα επανεμφανίζονται ύστερα από μια σταθερή και καθορισμένη χρονική περίοδο σε κάθε έθνος. Και αν υπάρχει η περιοδικότητα τότε χρειάζεται να εξεταστεί αν οφείλεται στην τυφλή τύχη, ή βασίζεται στους ίδιος βασικούς νόμους πάνω στους οποίους στηρίζονται πολλά από τα φαινόμενα της ανθρώπινης ζωής.»
Αναμφίβολα ισχύει το τελευταίο. Και ο συγγραφέας βρίσκει την καλύτερη μαθηματική απόδειξη του θέματος σε έργα του Dr. E. Zasse και ορισμένων άλλων. Αρκετές μελέτες που ασχολούνται με το θέμα εμφανίστηκαν πρόσφατα (1988) και μάλιστα, τα περισσότερα ανήκουν σε διακεκριμένους επιστήμονες. Έχουμε ήδη αναφερθεί αλλού στο έργο του Dr. Blochnitz για τη «Σημασία του αριθμού Επτά» σε κάθε έθνος και λαό. Εδώ θα θέλαμε να αναφερθούμε στις απόψεις του Dr. E. Zasse μαζί με κάποιες δικές μας σκέψεις/ Δημοσιεύτηκαν στο Πρωσικό Περιοδικό Στατιστικής και επιβεβαιώνουν απόλυτα την αρχαία θεωρία των Κύκλων. Αυτές οι περίοδοι που επαναφέρουν τα διαρκώς επαναλαμβανόμενα γεγονότα αρχίζουν από μια άπειρα μικρή περίοδο – ας πούμε δέκα χρόνων - και φτάνουν σε κύκλος που απαιτούν 250, 500, 700 και 1000 χρόνια για να ολοκληρωθούν. Όλες περιέχονται μέσα στη Μάχα Γιούγκα, ή τη «Μεγάλη Εποχή» της Ινδικής Κοσμογονίας, ή Κύκλο του Υπολογισμού του Μανού, που η ίδια περιστρέφεται ανάμεσα σε δύο αιωνιότητας – τις «Πραλάγια ή Νύχτες του Μπράχμα».
Όπως έλκονται μεταξύ τους οι μικρότεροι αστερισμοί στον αντικειμενικό κόσμο ή σύστημα αποτελεσμάτων, ΄έτσι και στον υποκειμενικό κόσμο ή σύστημα αποτελεσμάτων, έτσι και στο υποκειμενικό κόσμο ή σύστημα αιτιών, αυτοί οι αναρίθμητοι κύκλοι περιστρέφονται ανάμεσα σε εκείνο που η πεπερασμένη διάνοια της θνητής ανθρωπότητας θεωρεί ως αιωνιότητα, ενώ η επίσης περασμένη αλλά πιο βαθιά ενόραση του σοφού και του φιλοσόφου θεωρεί απλά ως αιωνιότητα μέσα στην
ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ. « Όπως επάνω, έτσι και κάτω », λέει το αρχαίο ερμητικό αξίωμα. Σαν πείραμα προς αυτή την κατεύθυνση ο Dr. E. Zasse διάλεξε τη στατιστική διερεύνηση όλων των πολέμων, η διεξαγωγή των οποίων έχει καταγραφεί στην ιστορία. Είναι ένα θέμα που επιδέχεται πιο εύκολα την επιστημονική επαλήθευση από οποιοδήποτε άλλο. Για να αποδείξει την άποψη του με τον πιο απλό και κατανοητό τρόπο, ο Dr. E. Zasse απεικονίζεται τις περιόδους πολέμου και ειρήνης με τη μορφή και μεγάλων καμπυλών που κινούνται πάνω στο χάρτη του αρχαίου κόσμου.
Η ιδέα δεν είναι καινούργια γιατί η εικόνα χρησιμοποιήθηκε για παρόμοιες απεικονίσεις από πολλούς αρχαίους και μεσαιωνικούς μυστικιστές, είτε με λόγια είτε με εικόνες, όπως π.χ. από τον Henry Khunrath. Εξυπηρετεί όμως καλά τα σκοπό της και παρέχει τα στοιχεία που χρειαζόμαστε. Πριν ασχοληθεί με τους κύκλος των πολέμων, ο συγγραφέας επισημαίνει την άνοδο και πτώση των μεγαλύτερων αυτοκρατοριών του κόσμου, και δείχνει το βαθμό της δραστηριότητας που έπαιξαν στην παγκόσμια ιστορία. Τονίζει το γεγονός ότι, αν διαιρέσουμε το χάρτη του Αρχαίου Κόσμου σε πέντε περιοχές - Ανατολική, Κεντρική και Δυτική Ασία, Ανατολική, Δυτική Ευρώπη και Αίγυπτο – τότε θα αντιληφθούμε εύκολα ότι, κάθε 250 χρόνια ένα τεράστιο κύμα περνάει πάνω από αυτές τις περιοχές, φέρνοντας στην καθεμία με σειρά τα γεγονότα που έφερε στην προηγούμενη. Τούτο μπορούμε να το ονομάσουμε «ιστορικό κύμα» του κύκλου 250 ετών.
Αν από τον κύκλο αυτό περάσουμε σε εκείνος που αφήνουν το αποτύπωμά τους κάθε αιώνα και συγκεντρώσουμε τα γεγονότα της αρχαίας ιστορίας, θα εντοπίσουμε τη δημιουργία και την άνοδο αυτοκρατοριών. Τότε θα βεβαιωθούμε ότι το εκατονταετές κύμα κινείται προς τα εμπρός, φέρνοντας στο προσκήνιο τους Ασσύριους, Μήδες, Βαβυλώνιους, Πέρσες, Έλληνες, Καρχηδόνιους, Ρωμαίους και Γερμανούς. Ο Dr. E. Zasse παρατήρησε επίσης την εκπληκτική περιοδικότητα των πολέμων στην Ευρώπη, που σχηματίζει ένα κύμα που κυλάει ακατάπαυστα κάθε 10, 20 ή 30 χρόνια σαν να ωθείται από κάποιο αόρατο σταθερό νόμο. Ταυτόχρονα, ο ίδιος μυστηριώδης νόμος φαίνεται πως προκαλεί τη σύμπτωση των γεγονότων αυτών με ένα αστρονομικό κύμα ή κύκλο. Κάθε κύκλος στη νέα του περιστροφή συνοδεύεται από εμφάνιση ηλιακών κηλίδων. Οι περίοδοι, όμως, κατά τις οποίες οι ευρωπαϊκές δυνάμεις την πιο καταστροφική ενέργεια σημειώνονται από ένα κύκλο διάρκειας περίπου 50 ετών. Τέλος ο συγγραφέας φτάνει στο συμπέρασμα ότι, εν όψει των γεγονότων, είναι εντελώς αδύνατο να αρνηθούμε την παρουσία μιας κανονικής περιοδικότητας στη διέγερση των νοητικών και φυσικών δυνάμεων των εθνών του κόσμου. Αποδεικνύει ότι στην ιστορία όλων των λαών των αυτοκρατοριών του Αρχαίο Κόσμου, οι κύκλοι που σημειώνουν τις χιλιετίες, τις εκατονταετίες, καθώς και άλλοι κύκλοι μικρότεροι, διάρκειας 50 χρόνων, είναι οι πλέων σημαντικοί γιατί προκάλεσαν αξιόλογα γεγονότα στην ιστορία των εθνών, που σαρώνονται από αυτά τα ιστορικά κύματα.
Αρκετά παρουσιάστηκαν, όμως, που αποδεικνύουν ότι ούτε οι ιδέες του Πυθαγόρα για τη μυστηριώδη επιρροή των αριθμών, ούτε οι θεωρίες των αρχαίων παγκόσμιων θρησκειών και φιλοσοφιών ήταν τόσο ρηχές και ανόητες όσο θα ήθελαν να κάνουν τον κόσμο να πιστέψει, μερικοί υπερβολικοί «ελευθερο-στοχαστές».
http://www.theosophicalsociety.gr/Greek_Site/Gr_HomeFrames.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου