Ημείς, παιδιά μου, παραδεχόμεθα ότι αυτή εδώ η ανθρωπίνη ζωή δεν έχει καμμίαν αξίαν και γενικά δεν θεωρούμεν ούτε ονομάζομεν αγαθόν κάθε τι που μας είναι ωφέλιμον μόνον εις αυτήν.
Δεν θεωρούμεν λοιπόν μεγάλο πράγμα, αλλ’ ούτε κρίνομεν άξιον δι’ ευχήν την προγονικήν περιφάνειαν, ούτε την σωματικήν δύναμιν, ούτε την ομορφιάν, ούτε το μεγαλείον, ούτε τας τιμάς από όλους τους ανθρώπους, ούτε αυτήν την βασιλείαν, ούτε ο,τιδήποτε άλλο σπουδαίον από τα ανθρώπινα θα ημπορούσε κάποιος να αναφέρη.
Ούτε θαυμάζομεν αυτούς που τα έχουν, αλλά με τας ελπίδας προχωρούμεν πιο μακρυά και πράττομεν το κάθε τι διά να παρασκευασθούμεν δι’ άλλην ζωήν. Αυτά λοιπόν που μας βοηθούν προς αυτήν την ζωήν λέγομεν ότι πρέπει και να τα αγαπώμεν και να τα επιδιώκωμεν με όλην μας την δύναμιν. Αυτά όμως που δεν φθάνουν προς εκείνην την ζωήν, να τα περιφρονούμεν ως ανάξια λόγου… όσον η ψυχή θεωρείται από όλους πολυτιμοτέρα από το σώμα, τόσον διαφέρει η μία ζωήν από την άλλην.
Εις την ζωήν αυτήν λοιπόν οδηγούν αι άγιαι Γραφαί, με το να μας παιδαγωγούν με απορρήτους αληθείας… Και να συναναστρεφώμεθα με ποιητάς και λογογράφους και ρήτορας και με όλους τους ανθρώπους, από τους οποίους πρόκειται να προέλθη κάποια ωφέλεια διά την επιμέλειαν της ψυχής.
…
Εάν λοιπόν υπάρχη κάποια συγγένεια μεταξύ των δύο διδασκαλιών, η γνώσις αυτών ημπορεί να γίνη ωφέλιμος εις ημάς. Εάν όχι, τότε το να γνωρίσωμεν την διαφοράν, αφού τας συγκρίνωμεν, δεν είναι μικρόν πράγμα εις το να βεβαιωθούμεν ποία είναι η καλυτέρα. Με τι λοιπόν αφού παρομοιάσης την κάθε μίαν από τας διδασκαλίας, θα ημπορέσης να λάβης μίαν εικόνα; Να, αλήθεια, όπως ακριβώς η αξία ενός φυτού είναι το να φέρη ωραίον καρπόν, αλλά και φύλλα που κινούμενα εις τους κλάδους φέρουν κάποιον στολισμόν, έτσι λοιπόν εις την ψυχήν πρώτος μεν καρπός είναι η αλήθεια, αλλά δεν είναι αταίριαστον πράγμα το να έχη ενδυθή και την έξω σοφίαν, που ομοιάζει με φύλλα, τα οποία παρέχουν εις τον καρπόν σκέπην και ωραίαν όψιν.
Λέγεται λοιπόν ότι και εκείνος ο μεγάλος Μωυσής, το όνομα του οποίου είναι το πιο μεγαλύτερον μεταξύ όλων των ανθρώπων διά την σοφίαν, αφού εγύμνασε την διάνοιάν του με τα μαθήματα των Αιγυπτίων6, τότε προσήλθεν εις την θεωρίαν του Θεού.
Παρομοίως προς αυτόν και εις τους κατοπινούς χρόνους λέγουν ότι ο σοφός Δανιήλ7, αφού εδιδάχθη καλά την σοφίαν των Χαλδαίων εις την Βαβυλώνα, τότε κατέγινεν εις την μελέτην των θείων διδαγμάτων.
Αλλά διά το ότι τα εξωτερικά μαθήματα δεν είναι άχρηστα εις τας ψυχάς, έχουν ειπωθή αρκετά. Πώς όμως πρέπει να τα διδασκώμεθα, θα το ειπώ εις τα εξής. Πρώτον λοιπόν, ως προς αυτά που λέγουν οι ποιηταί, διά να αρχίσω από αυτούς, επειδή διαφέρουν εις τας διδασκαλίας, δεν πρέπει εις όλα να δίδετε προσοχήν. Αλλ’ όταν διηγούνται τας πράξεις ή τους λόγους των καλών ανδρών, αυτούς πρέπει και να τους αγαπάτε και να τους μιμήσθε και μάλιστα να προσπαθήτε, όσον ημπορείτε, να τους ομοιάσετε. Όταν όμως διηγούνται πράξεις πονηρών ανδρών, πρέπει να αποφεύγετε την μίμησίν των, με το να βουλώνετε τα αυτιά σας, όχι ολιγώτερον από όσον λέγουν εκείνοι ότι έκαμνεν ο Οδυσσεύς, διά να μη ακούση τα τραγούδια των Σειρήνων.
Όπως δηλαδή από τα άνθη άλλοι μεν απολαμβάνουν μόνον την ευωδίαν και το χρώμα, αι δε μέλισσαι ημπορούν να παίρνουν και το μέλι απ’ αυτά, έτσι λοιπόν και εδώ είναι δυνατόν, αυτοί που δεν επιδιώκουν μόνον το τερπνόν και το ευχάριστον από τους λόγους αυτούς να αποθησαυρίσουν και κάποιαν ωφέλειαν εις την ψυχήν των. Σύμφωνα λοιπόν με όλην την εικόνα των μελισσών πρέπει να χρησιμοποιήτε τα βιβλία. Διότι και εκείναι ούτε πηγαίνουν ομοίως εις όλα τα λουλούδια, ούτε πάλιν προσπαθούν να τα κουβαλήσουν ολόκληρα αυτά, εις τα οποία πετούν, αλλ’ αφού πάρουν από αυτά όσον είναι κατάλληλον εις την εργασίαν, το υπόλοιπον το αφήνουν και φεύγουν. Και ημείς εάν είμεθα σώφρονες, αφού αποκομίσωμεν απ’ αυτά όσον μας είναι οικείον και συγγενεύει προς την αλήθειαν τα υπόλοιπα θα τα παρατρέξωμεν. Και όπως, όταν κόπτωμεν από την τριανταφυλλιάν το άνθος, παραμερίζωμεν τα αγκάθια, έτσι και εις την περίπτωσιν των συγγραμμάτων αυτών, αφού καρπωθούμεν από αυτά όσον είναι χρήσιμον, ας προφυλαχθούμεν από το βλαβερόν. Ευθύς λοιπόν εξ αρχής πρέπει να εξετάζωμεν το καθένα από τα μαθήματα και να το προσαρμόζωμεν προς τον σκοπόν, φέροντες.
…
Ας επαναφέρωμεν πάλιν την συζήτησιν εις τα παραδείγματα των σπουδαίων πράξεων. Κάποιος επετέθη εναντίον του Σωκράτους, του υιού του Σωφρονίσκου, και τον εκτυπούσεν αλύπητα εις αυτό το πρόσωπον. Αυτός όμως δεν αντιδρούσεν, αλλ’ άφηνε τον μεθυσμένον να ικανοποιή την οργήν του εις τρόπον ώστε το πρόσωπόν του να πρήζεται κιόλας και να φλογίζεται από τα κτυπήματα. Όταν λοιπόν εσταμάτησε να τον κτυπά, ο Σωκράτης, όπως λέγεται, δεν έκαμε τίποτε άλλο από το να γράψη εις το μέτωπον, όπως εις τα αγάλματα το όνομα του γλύπτου, την επιγραφήν: ο τάδε μου το έκαμε. Και αυτή ήταν η εκδίκησις. Επειδή αυτά τα παραδείγματα οδηγούν σχεδόν εις τον ίδιον σκοπόν με τα ιδικά μας των Γραφών, λέγω ότι αξίζει πολύ να τα μιμηθήτε και σεις εις την ηλικίαν αυτήν. Διότι αυτό εδώ που έπραξεν ο Σωκράτης είναι ανάλογον προς το παράγγελμα εκείνο που λέγει ότι: εις αυτόν που σε κτυπά εις την μίαν σιαγόνα, πρέπει να του προσφέρης και την άλλην…
......................................
Σχόλιο Κλαλόπουλου:
Είναι ο ίδιος που είπε:
«Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζoντας με ορθάνοιχτο στόμα τον "Ισραήλ". Στόμα δε λέγει εδώ ο προφήτης (βλ. Ησαΐας Θ΄11) την σοφιστική του λόγου δύναμη, η οποία τα πάντα χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τους εν απλότητι πιστευσάντων» Βασίλειος Καισαρείας εις προφήτην Ησαΐα 9.230.8.
Μέγας Βασίλειος: Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας... ή Αϊ Βασιλης!!!
«Προσταγή, (!!!) μη δειλιάζετε από των Ελληνικών πιθανολογημάτων... τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες που απώλεσαν και του δαυλού την ζωντάνια και του ξύλου την ισχύ, μη έχοντας δε ούτε και του πυρός την φωτεινότητα, αλλά σαν δάδες καπνίζουσες καταμελανώνουν και σπιλώνουν όσους τα πιάνουν και φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν. Έτσι και (των Ελλήνων) η ψευδώνυμος γνώση σε όσους την χρησιμοποιούν» Βασίλειος ο Μέγας, 330-379 μ.Χ. (ο γνωστός μας και ως Αϊ-Βασίλης) εις προφήτην Ησαΐα προοίμιον 7.196.3
Σχόλιο Κλαλόπουλου: Τελικά που φτάσαμε; Εδω: Ο Ελληνο-Χριστιανικός Γάμος… είναι τελικά εβραϊκός!!!
Ιουδαιο-χριστιανισμός και ΙΑΜΝΕΙΑ: Ραβίνοι παρέδωσαν τα Ευαγγέλια στους Χριστιανούς!!!
ΒΙΒΛΟΣ: Πόσο μυθολογικό και κακό μπορεί να είναι ένα "θεϊκό" βιβλίο… πριν ξυπνήσει αμφιβολίες;;
http://www.greatlie.com/
Δεν θεωρούμεν λοιπόν μεγάλο πράγμα, αλλ’ ούτε κρίνομεν άξιον δι’ ευχήν την προγονικήν περιφάνειαν, ούτε την σωματικήν δύναμιν, ούτε την ομορφιάν, ούτε το μεγαλείον, ούτε τας τιμάς από όλους τους ανθρώπους, ούτε αυτήν την βασιλείαν, ούτε ο,τιδήποτε άλλο σπουδαίον από τα ανθρώπινα θα ημπορούσε κάποιος να αναφέρη.
Ούτε θαυμάζομεν αυτούς που τα έχουν, αλλά με τας ελπίδας προχωρούμεν πιο μακρυά και πράττομεν το κάθε τι διά να παρασκευασθούμεν δι’ άλλην ζωήν. Αυτά λοιπόν που μας βοηθούν προς αυτήν την ζωήν λέγομεν ότι πρέπει και να τα αγαπώμεν και να τα επιδιώκωμεν με όλην μας την δύναμιν. Αυτά όμως που δεν φθάνουν προς εκείνην την ζωήν, να τα περιφρονούμεν ως ανάξια λόγου… όσον η ψυχή θεωρείται από όλους πολυτιμοτέρα από το σώμα, τόσον διαφέρει η μία ζωήν από την άλλην.
Εις την ζωήν αυτήν λοιπόν οδηγούν αι άγιαι Γραφαί, με το να μας παιδαγωγούν με απορρήτους αληθείας… Και να συναναστρεφώμεθα με ποιητάς και λογογράφους και ρήτορας και με όλους τους ανθρώπους, από τους οποίους πρόκειται να προέλθη κάποια ωφέλεια διά την επιμέλειαν της ψυχής.
…
Εάν λοιπόν υπάρχη κάποια συγγένεια μεταξύ των δύο διδασκαλιών, η γνώσις αυτών ημπορεί να γίνη ωφέλιμος εις ημάς. Εάν όχι, τότε το να γνωρίσωμεν την διαφοράν, αφού τας συγκρίνωμεν, δεν είναι μικρόν πράγμα εις το να βεβαιωθούμεν ποία είναι η καλυτέρα. Με τι λοιπόν αφού παρομοιάσης την κάθε μίαν από τας διδασκαλίας, θα ημπορέσης να λάβης μίαν εικόνα; Να, αλήθεια, όπως ακριβώς η αξία ενός φυτού είναι το να φέρη ωραίον καρπόν, αλλά και φύλλα που κινούμενα εις τους κλάδους φέρουν κάποιον στολισμόν, έτσι λοιπόν εις την ψυχήν πρώτος μεν καρπός είναι η αλήθεια, αλλά δεν είναι αταίριαστον πράγμα το να έχη ενδυθή και την έξω σοφίαν, που ομοιάζει με φύλλα, τα οποία παρέχουν εις τον καρπόν σκέπην και ωραίαν όψιν.
Λέγεται λοιπόν ότι και εκείνος ο μεγάλος Μωυσής, το όνομα του οποίου είναι το πιο μεγαλύτερον μεταξύ όλων των ανθρώπων διά την σοφίαν, αφού εγύμνασε την διάνοιάν του με τα μαθήματα των Αιγυπτίων6, τότε προσήλθεν εις την θεωρίαν του Θεού.
Παρομοίως προς αυτόν και εις τους κατοπινούς χρόνους λέγουν ότι ο σοφός Δανιήλ7, αφού εδιδάχθη καλά την σοφίαν των Χαλδαίων εις την Βαβυλώνα, τότε κατέγινεν εις την μελέτην των θείων διδαγμάτων.
Αλλά διά το ότι τα εξωτερικά μαθήματα δεν είναι άχρηστα εις τας ψυχάς, έχουν ειπωθή αρκετά. Πώς όμως πρέπει να τα διδασκώμεθα, θα το ειπώ εις τα εξής. Πρώτον λοιπόν, ως προς αυτά που λέγουν οι ποιηταί, διά να αρχίσω από αυτούς, επειδή διαφέρουν εις τας διδασκαλίας, δεν πρέπει εις όλα να δίδετε προσοχήν. Αλλ’ όταν διηγούνται τας πράξεις ή τους λόγους των καλών ανδρών, αυτούς πρέπει και να τους αγαπάτε και να τους μιμήσθε και μάλιστα να προσπαθήτε, όσον ημπορείτε, να τους ομοιάσετε. Όταν όμως διηγούνται πράξεις πονηρών ανδρών, πρέπει να αποφεύγετε την μίμησίν των, με το να βουλώνετε τα αυτιά σας, όχι ολιγώτερον από όσον λέγουν εκείνοι ότι έκαμνεν ο Οδυσσεύς, διά να μη ακούση τα τραγούδια των Σειρήνων.
Όπως δηλαδή από τα άνθη άλλοι μεν απολαμβάνουν μόνον την ευωδίαν και το χρώμα, αι δε μέλισσαι ημπορούν να παίρνουν και το μέλι απ’ αυτά, έτσι λοιπόν και εδώ είναι δυνατόν, αυτοί που δεν επιδιώκουν μόνον το τερπνόν και το ευχάριστον από τους λόγους αυτούς να αποθησαυρίσουν και κάποιαν ωφέλειαν εις την ψυχήν των. Σύμφωνα λοιπόν με όλην την εικόνα των μελισσών πρέπει να χρησιμοποιήτε τα βιβλία. Διότι και εκείναι ούτε πηγαίνουν ομοίως εις όλα τα λουλούδια, ούτε πάλιν προσπαθούν να τα κουβαλήσουν ολόκληρα αυτά, εις τα οποία πετούν, αλλ’ αφού πάρουν από αυτά όσον είναι κατάλληλον εις την εργασίαν, το υπόλοιπον το αφήνουν και φεύγουν. Και ημείς εάν είμεθα σώφρονες, αφού αποκομίσωμεν απ’ αυτά όσον μας είναι οικείον και συγγενεύει προς την αλήθειαν τα υπόλοιπα θα τα παρατρέξωμεν. Και όπως, όταν κόπτωμεν από την τριανταφυλλιάν το άνθος, παραμερίζωμεν τα αγκάθια, έτσι και εις την περίπτωσιν των συγγραμμάτων αυτών, αφού καρπωθούμεν από αυτά όσον είναι χρήσιμον, ας προφυλαχθούμεν από το βλαβερόν. Ευθύς λοιπόν εξ αρχής πρέπει να εξετάζωμεν το καθένα από τα μαθήματα και να το προσαρμόζωμεν προς τον σκοπόν, φέροντες.
…
Ας επαναφέρωμεν πάλιν την συζήτησιν εις τα παραδείγματα των σπουδαίων πράξεων. Κάποιος επετέθη εναντίον του Σωκράτους, του υιού του Σωφρονίσκου, και τον εκτυπούσεν αλύπητα εις αυτό το πρόσωπον. Αυτός όμως δεν αντιδρούσεν, αλλ’ άφηνε τον μεθυσμένον να ικανοποιή την οργήν του εις τρόπον ώστε το πρόσωπόν του να πρήζεται κιόλας και να φλογίζεται από τα κτυπήματα. Όταν λοιπόν εσταμάτησε να τον κτυπά, ο Σωκράτης, όπως λέγεται, δεν έκαμε τίποτε άλλο από το να γράψη εις το μέτωπον, όπως εις τα αγάλματα το όνομα του γλύπτου, την επιγραφήν: ο τάδε μου το έκαμε. Και αυτή ήταν η εκδίκησις. Επειδή αυτά τα παραδείγματα οδηγούν σχεδόν εις τον ίδιον σκοπόν με τα ιδικά μας των Γραφών, λέγω ότι αξίζει πολύ να τα μιμηθήτε και σεις εις την ηλικίαν αυτήν. Διότι αυτό εδώ που έπραξεν ο Σωκράτης είναι ανάλογον προς το παράγγελμα εκείνο που λέγει ότι: εις αυτόν που σε κτυπά εις την μίαν σιαγόνα, πρέπει να του προσφέρης και την άλλην…
......................................
Σχόλιο Κλαλόπουλου:
Είναι ο ίδιος που είπε:
«Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζoντας με ορθάνοιχτο στόμα τον "Ισραήλ". Στόμα δε λέγει εδώ ο προφήτης (βλ. Ησαΐας Θ΄11) την σοφιστική του λόγου δύναμη, η οποία τα πάντα χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τους εν απλότητι πιστευσάντων» Βασίλειος Καισαρείας εις προφήτην Ησαΐα 9.230.8.
Μέγας Βασίλειος: Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας... ή Αϊ Βασιλης!!!
«Προσταγή, (!!!) μη δειλιάζετε από των Ελληνικών πιθανολογημάτων... τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες που απώλεσαν και του δαυλού την ζωντάνια και του ξύλου την ισχύ, μη έχοντας δε ούτε και του πυρός την φωτεινότητα, αλλά σαν δάδες καπνίζουσες καταμελανώνουν και σπιλώνουν όσους τα πιάνουν και φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν. Έτσι και (των Ελλήνων) η ψευδώνυμος γνώση σε όσους την χρησιμοποιούν» Βασίλειος ο Μέγας, 330-379 μ.Χ. (ο γνωστός μας και ως Αϊ-Βασίλης) εις προφήτην Ησαΐα προοίμιον 7.196.3
Σχόλιο Κλαλόπουλου: Τελικά που φτάσαμε; Εδω: Ο Ελληνο-Χριστιανικός Γάμος… είναι τελικά εβραϊκός!!!
Ιουδαιο-χριστιανισμός και ΙΑΜΝΕΙΑ: Ραβίνοι παρέδωσαν τα Ευαγγέλια στους Χριστιανούς!!!
ΒΙΒΛΟΣ: Πόσο μυθολογικό και κακό μπορεί να είναι ένα "θεϊκό" βιβλίο… πριν ξυπνήσει αμφιβολίες;;
http://www.greatlie.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου