Ύπνωση - Αυτοΰπνωση

Ο Υπνωτισμός είναι ένα από τα πλέον αξιοπρόσεκτα φαινόμενα που έχει παρατηρηθεί και χρησιμοποιηθεί από τους αρχαιότερους γνωστούς πολιτισμούς του πλανήτη μας. Οι Αιγύπτιοι, οι Σουμέριοι, οι Πέρσες, οι Έλληνες, οι Ινδοί, οι Θιβετανοί,  κ.λπ. είναι μερικοί μόνον από τους λαούς στα ιστορικά και θρησκευτικά κείμενα των οποίων βρίσκουμε αναφορές για τεχνικές ύπνωσης, άλλα και για τη χρήση της για θεραπευτικούς και θρησκευτικούς σκοπούς.
Για πολλούς αιώνες ο Υπνωτισμός ήταν συνδυασμένος με τη μαγεία. Από το 1700 (στην Αναγέννηση και το Διαφωτισμό) και μετά, διάφοροι επιστήμονες, κυρίως γιατροί, ασχολήθηκαν και μελέτησαν την  ύπνωση με πιο επιστημονικό τρόπο.
Στην «Υπνοδυναμική» του Τ. Μαναριώτη διαβάζουμε
«…ύπνωση λέγεται ο τεχνητός ύπνος της συνείδησης που προκαλείται με ορισμένες μεθόδους και  χειρισμούς, οι οποίοι θέτουν το ασυνείδητο και το υποσυνείδητο υπό τον έλεγχό μας. Αλλιώς, θα λέγαμε ότι είναι μια κατάσταση υπερβολικής ή αυξημένης υποβολιμότητας. Μοιάζει κάπως με την κατάσταση του πνεύματος πριν από τον ύπνο και χαρακτηρίζεται από υπερβολική δεκτικότητα στην υποβολή, οξύτητα ευφυίας και η αυξημένη διέγερση της φαντασίας.
..............................
Πρακτικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ύπνωση είναι η κατάσταση που σχεδόν παρακάμπτει τις λειτουργίες του συνειδητού και η οποία μπορεί να έχει πλήρη πρόσβαση στο υποσυνείδητο και στο ασυνείδητο.»
Η ύπνωση και οι υπνωτικές υποβολές μελετήθηκαν και μελετώνται και σήμερα  κυρίως για ιατρικούς, ψυχοθεραπευτικούς σκοπούς. Εφαρμογές της όμως εξετάζονται και σε τομείς όπως η εκπαίδευση, οι επιδόσεις στα σπορ, η αποκατάσταση ατόμων από σοβαρούς τραυματισμούς, η φυσικοθεραπεία, κ.λπ.  Και αυτό γιατί οι επιδράσεις της ύπνωσης και της υποβολής αφορούν τόσο το σώμα και τις σωματικές λειτουργίες, όσο και τις νοητικές λειτουργίες όπως τη μνήμη, τη φαντασία, κ.λπ.
Όπως και σε άλλα φαινόμενα που αναδεικνύουν την δύναμη του νου και την επιρροή του πάνω στο σώμα, δεν έχει προταθεί κάποια συνολική και ικανοποιητική επιστημονική θεωρία που να εξηγεί την ύπνωση και τα αποτελέσματά της.
Αλλά η ύπνωση  υπάρχει και μπορεί να λειτουργήσει προς όφελός μας αν ασχοληθούμε με κάποιο ενδιαφέρον.
Ειδικότερα η αυτοϋπνωση, την οποία επιτυγχάνουμε μόνοι χωρίς την παρουσία κάποιου υπνωτιστή, είναι πλέον αποδεκτό ότι μπορεί να οδηγήσει σε πιο ήρεμη εσωτερική κατάσταση γιατί μειώνει το άγχος και το στρες και να προωθήσει πολύπλευρα την βελτίωση της ζωής μας γιατί μπορεί να αυξήσει τα κίνητρα και να μας βοηθήσει στην επίτευξη κάποιων δύσκολων στόχων (δίαιτα, διακοπή καπνίσματος, πνευματική συγκέντρωση, ευκολότερη μάθηση και εξάσκηση σε δεξιότητες, ανάδειξη ταλέντων,  κ.λπ).
Η υπνωτική κατάσταση επιτυγχάνεται μέσω απλών τεχνικών χαλάρωσης και αυτοΰπνωσης. Και μάλιστα με συχνή εξάσκηση  οδηγούμαστε σε υπνωτικές καταστάσεις μεγαλύτερου βάθους, όπου οι υποβολές – εντολές για όσα θέλουμε να πετύχουμε γίνονται ευκολότερα αποδεκτές από τον υποσυνείδητο νου και το σώμα. Το πιο ενδιαφέρον είναι η δημιουργία των υποβολών – εντολών, με τις οποίες μπορούμε να ξεπεράσουμε  διάφορες δυσκολίες της καθημερινής ζωής.
Και όχι μόνον. 
Ας αναφέρουμε εδώ ότι η ύπνωση έχει εφαρμοστεί και στην ανάκληση προβιωτών, δηλαδή, στην ενθύμηση γεγονότων από προηγούμενες ζωές. Σε πολλές περιπτώσεις της βιβλιογραφίας των πειραμάτων αυτών έγινε δυνατή η πιστοποίηση των πληροφοριών, που έδωσαν τα πειραματικά υποκείμενα, από ιστορικές πηγές αλλά και από ανακαλύψεις που έγιναν μετά το πείραμα. 
Οι δυνατότητες εφαρμογής της ύπνωσης είναι πολλές. Και είναι στο χέρι μας να μάθουμε να χειριζόμαστε την αυτοϋπνωση και να κερδίζουμε τα οφέλη και τα δώρα της. 

Αναφορές:
Μαναριώτης, Τάσος (1991). Υπνοδυναμική.  Έσοπτρον, Αθήνα.
Paul Watzlawick, (1986). Η Γλώσσα της Αλλαγής. Στοιχεία Θεραπευτικής Επικοινωνίας. Κέδρος, Αθήνα.
 http://www.ihnilatis.gr/hypnosis.htm