O Liu Bolin θυμάται πώς ήταν να είναι αόρατος, πραγματικά. Το 2005, η
κυβέρνηση της Κίνας αποφάσισε κλείσει το καταπληκτικό χωριό της τέχνης,
Suo Jia Cun στο Πεκίνα καταστρέφοντας περίπου 100 στούντιο,
συμπεριλαμβανομένου και αυτό του καλλιτέχνη Liu. Ο ίδιος αποφάσισε να
διαμαρτυρηθεί για αυτή τη στάση της πολιτείας με μία σειρά από
φωτογραφίες με τον τίτλο «Κρυφτό στην Πόλη.» Ο καλλιτέχνης λέει ότι δεν
ήταν κάτι περισσότερο από ένα ασήμαντο ανθρωπάκι για την κοινωνία και
ότι όλα αυτά τα χρόνια οι άνθρωποι του συμπεριφέρονταν σαν να μην
υπήρχε.
Ο Liu όντως εξαφανίζεται. Στέκεται ακίνητος για ώρες όσο χρειάζεται για να τον βάψει ένας βοηθός του, ώστε να ταιριάζει με τα χρώματα του περιβάλλοντός του. Ο Liu ελπίζει ότι με τη δουλειά του—όπως θα δείτε στην πρώτη εικόνα όπου γίνεται ένα με την τέχνη της προπαγάνδας—(για να τον εντοπίσετε κοιτάξτε τα παπούτσια του κάτω από τον στρατιώτη με το λευκό πανωφόρι) θα προκαλέσει τους ανθρώπους να σκεφθούν το πόσο ανταγωνιστική είναι η σχέση μεταξύ του ατόμου και της κοινωνίας.
Και για όσους θέλουν να συνοδεύσουν τις καταπληκτικές αυτές εικόνες μαζί με «τροφή για σκέψη» τότε τους προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσουν το έργο της Ayn Rand, «Ο Ύμνος».
To Anthem αρχικά φαίνεται στον αναγνώστη ότι ασχολείται με το ζήτημα του προσωπικού και του συλλογικού συμφέροντος, όπως είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Πρόκειται για μία κοινωνία που κάθε κίνηση των πολιτών είναι προκαθορισμένη, από το τι θα φάνε μέχρι ποιο ερωτικό σύντροφο θα επιλέξουν. Είναι μία κοινωνία που προεπιλέγει τι εργασία θα κάνει κάποιος στη ζωή του και για αυτό το λόγο τους επιβάλλει την επαγγελματική τους σταδιοδρομία, την οποία ονομάζει «Εντολή».
Η επιβολή αυτή δεν καθορίζει μόνο την εργασιακή θέση των πολιτών, αλλά και αναπόφευκτα τον τρόπο ζωής τους και τις κοινωνικές τους συναναστροφές. Ο ήρωας του βιβλίου βρίσκεται σε μία συνεχή μάχη με την κοινωνία του, αφού η ατομικότητά του δεν μπορεί να μπει σε κάποιο καλούπι που δεν του ταιριάζει.
Και προς το τέλος του ενδέκατου κεφαλαίου, μετά από μία πορεία που ο ήρωας γνωρίζει τον εαυτό του καλύτερα και το τι είναι σωστό, αποκηρύσσει το παρελθόν του και τραγουδά τον ύμνο του ΕΓΩ. Ο ήρωας ερωτεύεται παράνομα μία γυναίκα και παράνομα ξεκινάει για να πετύχει τον σκοπό του πραγματικού του πάθους (στα κρυφά), δηλαδή της επιστήμης. Και τότε είναι που ανακαλύπτει την ευτυχία. Συμπεραίνει ότι είναι πραγματικά ευτυχισμένος, μόνο όταν δρα για λογαριασμό του και για κανέναν άλλον:
Διάβασε περισσότερα για το θέμα ΕΔΩ και απόλαυσε τις εικόνες κάνοντας κλικ επάνω τους
Η ανθρωπότητα όπως την γνωρίζουμε με ταχύτατους ρυθμούς ΑΝΤΙΕΞΕΛΙΣΕΤΑΙ …και ο άνθρωπος από Πνευματικό Ον μεταλλάσσεται, σε μηχανικό-μηχανιστικό ον. Κάποιοι καλοπροαίρετοι οφείλω να ομολογήσω, βλέπουν οράματα με αγγέλους, γεμάτους φως να έρχονται για να ανεβάσουν την ανθρωπότητα στην 5η διάσταση. Ποιά ανθρωπότητα; ΑΥΤΗ…
http://www.terrapapers.com/?p=24859
Ο Liu όντως εξαφανίζεται. Στέκεται ακίνητος για ώρες όσο χρειάζεται για να τον βάψει ένας βοηθός του, ώστε να ταιριάζει με τα χρώματα του περιβάλλοντός του. Ο Liu ελπίζει ότι με τη δουλειά του—όπως θα δείτε στην πρώτη εικόνα όπου γίνεται ένα με την τέχνη της προπαγάνδας—(για να τον εντοπίσετε κοιτάξτε τα παπούτσια του κάτω από τον στρατιώτη με το λευκό πανωφόρι) θα προκαλέσει τους ανθρώπους να σκεφθούν το πόσο ανταγωνιστική είναι η σχέση μεταξύ του ατόμου και της κοινωνίας.
Και για όσους θέλουν να συνοδεύσουν τις καταπληκτικές αυτές εικόνες μαζί με «τροφή για σκέψη» τότε τους προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσουν το έργο της Ayn Rand, «Ο Ύμνος».
To Anthem αρχικά φαίνεται στον αναγνώστη ότι ασχολείται με το ζήτημα του προσωπικού και του συλλογικού συμφέροντος, όπως είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Πρόκειται για μία κοινωνία που κάθε κίνηση των πολιτών είναι προκαθορισμένη, από το τι θα φάνε μέχρι ποιο ερωτικό σύντροφο θα επιλέξουν. Είναι μία κοινωνία που προεπιλέγει τι εργασία θα κάνει κάποιος στη ζωή του και για αυτό το λόγο τους επιβάλλει την επαγγελματική τους σταδιοδρομία, την οποία ονομάζει «Εντολή».
Η επιβολή αυτή δεν καθορίζει μόνο την εργασιακή θέση των πολιτών, αλλά και αναπόφευκτα τον τρόπο ζωής τους και τις κοινωνικές τους συναναστροφές. Ο ήρωας του βιβλίου βρίσκεται σε μία συνεχή μάχη με την κοινωνία του, αφού η ατομικότητά του δεν μπορεί να μπει σε κάποιο καλούπι που δεν του ταιριάζει.
Και προς το τέλος του ενδέκατου κεφαλαίου, μετά από μία πορεία που ο ήρωας γνωρίζει τον εαυτό του καλύτερα και το τι είναι σωστό, αποκηρύσσει το παρελθόν του και τραγουδά τον ύμνο του ΕΓΩ. Ο ήρωας ερωτεύεται παράνομα μία γυναίκα και παράνομα ξεκινάει για να πετύχει τον σκοπό του πραγματικού του πάθους (στα κρυφά), δηλαδή της επιστήμης. Και τότε είναι που ανακαλύπτει την ευτυχία. Συμπεραίνει ότι είναι πραγματικά ευτυχισμένος, μόνο όταν δρα για λογαριασμό του και για κανέναν άλλον:
«Έχω τελειώσει με το τέρας του «Εμείς» η λέξη της δουλείας, της λεηλασίας, της μιζέριας, του σφάλματος και της ντροπής. Και τώρα βλέπω το πρόσωπο του θεού, και υψώνω αυτόν τον θεό πάνω σε όλη τη γη, αυτός ο θεός που οι άνθρωποι αναζητούν από τότε που υπάρχουν και αυτός ο θεός θα τους δώσει χαρά και ειρήνη και περηφάνια.»Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι η δική μας κοινωνία δεν έχει ξεκάθαρη θέση και στόχους ως προς το τι είναι ευτυχία…και από εκεί ξεκινούν τα προβλήματα.
Διάβασε περισσότερα για το θέμα ΕΔΩ και απόλαυσε τις εικόνες κάνοντας κλικ επάνω τους
Φανταστείτε τον εαυτό σας σε
ένα μέλλον όπου η διαφορετικότητα δεν υπάρχει. Κάθε άνθρωπος υπάρχει
μόνο και μόνο για να υπηρετεί την ευρύτερη συλλογική ανθρωπότητα: το
«υπέρτατο ΕΜΕΙΣ.» Δεν έχετε καμία γνώμη και έλεγχο πάνω στον τρόπο ζωής
σας, με ποιον περνάτε το χρόνο σας, τι διαβάζετε ή τι εργασία κάνετε.
Δεν μπορείτε να χαμογελάσετε ή να γελάσετε χωρίς να υπάρχει λόγος. Κάθε
ώρα της μέρας είναι προγραμματισμένη, καθορισμένη και παρακολουθούμενη
από την κοινωνία. Δεν σας επιτρέπεται να μείνετε μόνος σας, ποτέ και
για κανέναν λόγο.
Δεν σας επιτρέπεται ούτε να
χρησιμοποιήσετε τη λέξη «Εγώ» που σημαίνει ότι πάντα θα πρέπει στη θέση
της να βάζετε ένα μεγαλοπρεπέστατο «εμείς.»
«Ισότητα 7-2521»
μιλώντας στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο αποκαλύπτει μυστικά που κανείς
δεν πρέπει να μάθει. Νιώθει ενοχές για αυτά που αποκαλύπτει αφού αυτό
που κάνει το απαγορεύει η ίδια η κοινωνία του. Μία κοινωνία όπου ο μόνος
λόγος για να υπάρχει το άτομο είναι να ζει και να υπηρετεί «τα αδέρφια
του». Όλοι είναι ίσοι μεταξύ τους, που σημαίνει ότι κάθε άτομο πρέπει να
είναι το ίδιο με κάθε άλλο. Η κοινωνία είναι
σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενη ώστε να διασφαλίζεται ότι κανείς δεν θα έχει
την ευκαιρία να διακριθεί σαν άτομο ή ακόμα και να σκεφθεί σαν
ανεξάρτητη μονάδα:
Τώρα με αυτά που βλέπεις γύρω σου τι πιστεύεις, πως η ανθρωπότητα είναι έτοιμη να πετάξει-πηδήξει-σκαρφαλώσει στην 5η 6η 18η η όποια πνευματική διάσταση; Διασκεδάζω αφάνταστα, αν και αναγνωρίζω σε κάποιους ανιδιοτέλεια- με την άποψη ότι η ανθρωπότητα είναι έτοιμη για να πάει από δω …που; τρέχα γύρευε…!«Είναι αμαρτία να γράφουμε αυτά. Είναι αμαρτία να σκεφτόμαστε λέξεις που άλλοι δεν σκέφτονται και να τις γράφουμε σε ένα χαρτί για να τις δούνε και άλλοι. Είναι θεμελιώδες και κακό. Είναι σαν να μιλούσαμε μόνοι μας στον εαυτό μας και σε κανέναν άλλο. Και γνωρίζουμε όλοι καλά ότι δεν υπάρχει πιο σκοτεινή παραβίαση από το να πράττουμε και να σκεφτόμαστε σαν άτομα. Έχουμε παραβιάσει τους νόμους. Οι νόμοι λένε ότι οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να γράφουν εκτός αν τους προστάξει το Συμβούλιο των Επαγγελμάτων. Μακάρι να μας συγχωρήσουν.»
Η ανθρωπότητα όπως την γνωρίζουμε με ταχύτατους ρυθμούς ΑΝΤΙΕΞΕΛΙΣΕΤΑΙ …και ο άνθρωπος από Πνευματικό Ον μεταλλάσσεται, σε μηχανικό-μηχανιστικό ον. Κάποιοι καλοπροαίρετοι οφείλω να ομολογήσω, βλέπουν οράματα με αγγέλους, γεμάτους φως να έρχονται για να ανεβάσουν την ανθρωπότητα στην 5η διάσταση. Ποιά ανθρωπότητα; ΑΥΤΗ…
http://www.terrapapers.com/?p=24859
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου