Η ΝΥΜΦΗ ΚΑΛΥΨΩ

Σε μια ακτή στην άκρη της θάλασσας

Με μια μοναξιά αβάσταχτη,

Χτυπημένος από θύελλες,

Αδυναμίες ,τρικυμίες, αναζητήσεις,

Μέσα στη σιωπή,

Εξουθενωμένος και πληγωμένος

Από τις δίχως τελειωμό δοκιμασίες,

Κείτεται ο Οδυσσέας.

Σαν κύμα γλυκόφερνο,

Η νύμφη Καλυψώ

Γίνεται γυναίκα, γίνεται ίαση,

Βοήθεια αναπάντεχη,

Έρωτας , πνοή ζωής,

Της δικής της μοναξιάς

Αυτός γίνεται φως

Και σαν λαβωμένος εραστής.

Τα χέρια του τη χαιδεύουν

.Δίνεται σα δώρο θεικό

Στου λατρεμένου την αγκαλιά

Και  την αιώνια νεότητα

Του υπόσχεται

Μαζί της για να μείνει..

Κι αυτός ζει  και γεύεται

Τους καρπούς της ψυχής

Και τη φλόγα του κορμιού της.

Μα η νοσταλγία

Να φτάσει, να αγγίξει ,

Να ενωθεί

Με τη μοναδική του αγαπημένη,

Την ουράνια ψυχή του,

Τον ξυπνά από του μυαλού τα πάθη,

Τον θλίβει,

Πιάνεται από τα δάκρυά της

Που σαν αστέρια τον καλούν

Κι ατέλειωτα χρόνια τον προσμένουν.

Εγκαταλείπει υποσχέσεις,

Αθανασίας και ατάραχης ζωής,

Αγκαλιές ηδονικές,

Απατηλά φιλιά και όνειρα,

Για να πάρει ανάσα

Από το στήθος

Της αιώνιας αγαπημένης του.

http://tinuviel-naias.blogspot.gr/